Adam Loraj

Tytuł jest pełną uroku, nostalgii i melancholii wędrówką do nastoletniości, przypominającą, jak to było, gdy miało się tych kilkanaście lat.

To dla mnie kontynuacja doskonała. Z jednej strony posiada cechy, za które pokochałem jedynkę, ale oprócz tego serwuje wystarczająco dużo nowości, aby nie mieć wrażenia grania drugi raz w to samo. Fabuła jest tu gęsta, ciemność skrywa najpotworniejsze koszmary, a gracz nie ma pojęcia, czy to, co widzi, jest prawdą. Remedy udało się przebić moje oczekiwania, serwując produkcję zgoła inną, niż się spodziewałem, ale nie odległą od pierwowzoru, co uważam za ogromny sukces.

Niemal dwa lata zajęło mi zabranie się za "Life is Strange: True Colors". Teraz żałuję, że aż tyle zwlekałem, ale jak to się mówi: lepiej późno niż wcale. Trzecia odsłona serii jest bowiem naprawdę bardzo dobrą grą od strony fabularnej. Historia to świetny emocjonalny rollercoster, potrafiący w jednej sekundzie wywołać u gracza rozbawienie, a w następnej uderzyć głębokim smutkiem.

Jest z pewnością produkcją dobrą z aspiracjami do bardzo dobrej. W sposób ciekawy przedstawia nam, jak młoda osoba, której wpojono konkretny obraz świata, mierzy się z rzeczywistością. Poza tym dzieło DigixArt może i dość powierzchownie, ale umiejętnie prezentuje nam sposób funkcjonowania totalitarnego państwa. Zastanawia mnie jednak, czy osoby niemające doświadczenia z poprzednią częścią powinny sięgać po prequel.

Debiutancka gra Warszawskiej Szkoły Filmowej okazała się niestety mocno zawodzić w aspekcie, w którym powinna brylować, czyli w historii. Niestety jest ona nazbyt generyczna i pomimo prób ratowania jej poprzez dodanie licznych opcji podejmowania decyzji, to sam przebieg opowieści nie zmienia się na tyle, żeby zapewnić nowe doświadczenia przy np. kolejnej rozgrywce.

Zdarzają się jej potknięcia, lecz świetnie zaprojektowane poziomy, mięsista rozgrywka i przepełniający dialogi humor rekompensują je z nadwyżką. Dla fanów poprzednich części jest to pozycja obowiązkowa. Poza tym, jeżeli lubicie postać Deadpoola, wydaje mi się, że z Lo-Wangiem również będziecie się dobrze rozumieć.

Okazało się naprawdę przyjemną strzelanką, korzystającą z motywów lovecraftowskich - może robi to dość powierzchownie, ale widać, że to nie historia miała grać tu pierwsze skrzypce. Z pewnością produkcja spodoba się osobom, które liczą na niezwykle satysfakcjonujący i dynamiczny gameplay.

Tak naprawdę ciężko jest mi cokolwiek krytykować w "Road 96". Jasne, nie jest to produkcja przełomowa, ale równocześnie wszystko zostało w niej wykonane, co najmniej dobrze. Poza tym jest to niezwykle przyjemne doświadczenie, podczas którego łatwo jest poczuć to charakterystyczne uczucie, towarzyszące nieco dzikiemu podróżowaniu, czy to stopem, czy na piechotę. Komu mogę ją polecić? W szczególności fanom takich gier jak "Life is Strange" lub wspomnianego "Firewatcha".

To gra stojąca na niezwykle płynnym gameplayu i cieszącej oko grafice. Drobne mankamenty produkcji nie odbierają na szczęście radości z kolejno upływających godzin pełnych strzelanin, wybuchów i świecących neonów. Dla fanów cyberpunka przepełnionego akcją, a nie filozoficzną fabułą, tytuł jest wręcz idealny.

To "Gothic 3" swoich czasów. Drugi z tytułów przypominałem sobie w zeszłym roku i było to niezwykle przyjemne doświadczenie. Podobnie jest, o dziwo, z najnowszym tworem Piranha Bytes. Pomimo licznych wad, to niezwykle grywalny produkt, który wystarczy na kilkadziesiąt godzin rozgrywki. Dość drewnianej, ale dającej przyjemność osobom gotowym przymknąć oko na przede wszystkim odstającą od obecnych standardów grafikę.

Komu mógłbym polecić "Lake"? Przede wszystkim osobom, które lubią w tytułach klimat małych, amerykańskich miasteczek. Gracze nastawieni na spokojną opowieść z pewnością nie zawiodą się ową produkcją i w przyjemny sposób spędzą kilka leniwych wieczorów.

Jest grą specyficzną. Intryguje na początku, składając obietnicę ciekawej fabuły oraz ciężkiej atmosfery tylko po to, by z biegiem czasu znacząco obniżyć swój poziom i tylko raz na jakiś czas wybić się ponad przeciętność. Z tego też powodu nie jestem w stanie polecić tytułu każdemu. Jest on raczej skierowany do fanów gatunku i to takich, którzy gotowi są przymknąć oko na liczne niedociągnięcia.

Naughty Dog udało się stworzyć grę, ukazującą, jak ogromny potencjał narracyjny tkwi jeszcze w tym medium. Twórcy zaprezentowali historię, która fascynuje, a jednocześnie boli ze względu na jej brutalność i szczerość, przypominającą, że w każdym z nas tli się zło.

Jak bym w takim razie podsumował "Hellblade"? Jako grę prawie dobrą. Bo pomimo ciekawego zamysłu i dobrze poprowadzonej fabuły, cierpi na mnóstwo bolączek wynikających z niedopracowania lub przerostu ambicji twórców. Z jednej strony zachwyca oprawą graficzną, ale równocześnie męczy powtarzalnością.