Barbara Szczekała

Choć kunsztowność samego dzieła i świetnie rozwijane zakazane pożądanie między głównymi bohaterami spychają na dalszy plan intrygę kryminalną, Podejrzana pozostaje filmem, który ogląda się nie tylko jako arthouse'owy okaz, lecz także jako wciągający swą fabułą melodramat z wątkiem detektywistycznym.

Dzieło rzadkiej urody. Oddaje hołd tradycji włoskiego kina, jest przesycone szczerym humanizmem i tworzy świat, w którym filmowa wyobraźnia, religia i cudowność biorą nas w objęcia nadziei i pocieszenia. Alice Rohrwacher pokazuje, że szczere i bezpretensjonalne kino może być postsekularnym credo.

Dzieło niemiecko-tureckiego reżysera podyktowane jest niezwykłą ambicją. Czy pod jej ciężarem za bardzo się nie ugina, pozostaje kwestią sporną. Niemniej W ułamku sekundy aspiruje do oddania niezwykle trudnej sytuacji psychologicznej bohaterki, której bezsilność okazuje się synekdochą nastrojów liberalnego Zachodu.

Ma wszelako tę telewizyjną bezpretensjonalność, która charakteryzowała sagę od jej zarania. Szczęśliwie nie jest ani "poważnym", ani "ambitnym" science fiction, którego aspiracjami byłoby wizjonerstwo albo filozofia przyszłości.

Odświeża nieco zatęchłą konwencję wyspiarskich filmów kostiumowych dzięki energii filmowej młodości i seksualnej łapczywości, która aż kipi z ekranu.

Jest bezsprzecznie filmem ekologicznym, unikając jednak kolein "ekoterroryzmu" czy lamentu nad degradacją środowiska. To ponadczasowa baśń, która obrazuje człowieka jako element przyrody i dzięki subtelnej posthumanistycznej optyce kreśli ich niejednoznaczne relacje.

Co prawda prezentuje nowe doświadczenia, lecz niefortunnie opakowuje je w zbyt przewidywalną narrację.