Notting Hill

To jeden z tych klasyków komedii romantycznych, który jest po prostu watchable. Historia, mimo że typowo z krainy snów, to jednak skrypt Curtisa emanuje tak wielką miłością do zwyczajnej miłosnej opowieści, że jestem wstanie wybaczyć temu filmowi każde pęknięcie. Uroczy, zabawny i czarujący Grant jest tutaj najlepszą wersją samego siebie. Nie dziwię się, że wyrwał nawet Roberts, która nota bene jest nawet znośna.

Jedna z najlepszych komedii romantycznych.
A jako, że mistrz Curtis odpowiadał za scenariusz mamy dialogowe perełki. Moją ulubioną jest ta, w której postać Granta wpada na wywiad udając, że jest z magazynu "Koń i Pies" (taki magazyn naprawdę istniał). Pyta się, czy w filmie znajdziemy psy i kinie i dowiaduje się, że nie, bo akcja dzieje się w kosmosie. Ale najlepszy jest dalszy cytat:
"- Utożsamiał się pan ze swą rolą?
- Nie, bo grałem psychopatycznego robota zabójcę".
Eh, te Curtisa dialogi!

Wdzięk aktorów i zgrabna, błyskotliwie opowiedziana historia czynią z „Notting Hill” skrzący się filmowy kamień udający diament.

mój feel good movie

Film na swój sposób uroczy, mimo dziwacznej relacji między głównymi bohaterami i nadmiarem koszmarnych żartów polegających na niezbornych wypowiedziach głównego bohatera.

Aktorka i szary przeciętny mężczyzna o wyglądzie Granta.

Klasyka gatunku.

Ojej, jakie to wzruszające. Ale ogląda się dobrze.