Odwieczna córka

Hogg bawi się formą, próbuje sił w grozie a'la Alfred Hitchcock. Film stanowi również introwertyczną podróż w proces twórczy, co dodaje mu jeszcze jeden poziom do interpretacji. Jak wszystkie zastosowane w dziele środki, służy on zobrazowaniu uniwersalnego i zawsze trudnego fragmentu rodzinnych relacji. Jeśli ktoś nastawia się na opowieść o duchach, może się czuć rozczarowany, ale miłośnicy wnikliwego kina psychologicznego nie powinni przeoczyć.

Reżyserka zostawia Swinton ogromne pole do popisu, lecz znana z ekscentrycznego wizerunku Brytyjka rozważnie stawia na minimalizm i stonowaną ekspresję. Finalnie ich wspólne dzieło potwierdza dwie teorie: nie ma ekranowego wyzwania, któremu wybitna aktorka by nie podołała i nie ma we współczesnym kinie europejskim ciekawszej autorki niż Hogg.

Rozwiązanie zagadki w filmie Hogg jest łatwe, dużo prostsze niż zrozumienie więzi łączącej matkę i córkę.

Odwieczna córka wydaje się dopiskiem do dylogii Hogg - Pamiątka. Tyle że to przypis całkowicie zbędny, gdyż wszystko, o czym reżyserka próbuje opowiedzieć w swoim najnowszym filmie, dużo lepiej zawarła we wcześniejszych dziełach, zniuansowanych i wyrafinowanych, niestanowiących jedynie worka na pomysły. Odwieczna córka mogłaby być bardzo ciekawym kinem o poszukiwaniu przyszłego dzieła, o gromadzeniu śladów i pomysłów, mierzeniu się z chaosem życia.