Ulice nędzy

"Ulice nędzy" z 1973 roku są pierwszym tak wielkim sukcesem Scorsese, który jeszcze jako twórca filmów niezależnych pokazał, że Nowy Jork nie jest miejscem miłym, a nawet przestępcy mogą mieć sumienie. Wszystko to podane jest z wybitnymi rolami od Harveya Keitela i młodego, ale jeszcze lepszego, Roberta De Niro.

Ta stara jak świat produkcja nie należy do najlepszych filmów Scorsesego, nie zapisała się też w historii kina złotymi zgłoskami, mimo to uważam ją za dzieło niezwykle interesujące chociażby ze względu na to, że emanuje młodzieńczą energią i dzikością, że jest do bólu szczere i w najmniejszym stopniu nie próbuje moralizować widza, co w tamtych czasach było na porządku dziennym.

Już wtedy, w 1972, Scorsese pokazał swoją smykałkę do tego, aby oddać muzyką stany emocjonalne i wzmacniać przekaz obrazu. Poprzez zastosowanie konkretnych utworów jest w stanie odzwierciedlić kompletne zalanie się w trupa Johnny'ego Boya, a innym razem oddać nostalgiczne myśli Charliego.

Jak wspomniałem, to pierwszy poważny film Martina S., który jest tutaj bardziej portrecistą Nowego Jorku, zaś sama fabuła służy mu jako pretekst do tego. A jest to miasto pełne knajp, spelun, drobnych cwaniaczków i różnych interesów, gdzie swoje grzechy odpokutuje się na ulicy, a forsa decyduje o wszystkim.