Jest pozycją obowiązkową dla każdego szanującego się kinomana. Jest to magiczna opowieść o dojrzewaniu młodej dziewczynki, pełna metafor o przemijaniu, kondycji współczesnej cywilizacji czy uczuć takich jak miłość i przyjaźń.

Głęboko religijna refleksja na temat losów shintō, silnie animistycznego, rodzimego kultu Japończyków.

Analizę Spirited Away można by prowadzić godzinami i pisać ogromne, kilkudziesięciostronicowe eseje. Każda scena, każda postać, ma tu swoją małą symbolikę, która wcale nie jest trudna w interpretacji.

Jest dziełem zupełnie innym od disnejowskich produkcji - udowadnia, że animacja może bardziej przypominać głębokie kino, niż słodkie i hollywoodzkie obrazy amerykańskiego giganta.

W pewnym sensie "Spirited Away" też udaje, udaje zwykłą bajkę i od chęci, a może pomysłowości odbiorcy zależy, czy da się temu zwieść. Choć niewątpliwie oglądanie "Spirited Away" tylko jako baśni też może przynieść dużo satysfakcji.