Garderobiany

Największym atutem Garderobianego są oczywiście znakomici wykonawcy. Nie tylko McKellen i Hopkins, ale również Emily Watson w roli żony aktora i jego partnerki scenicznej. Bez dwóch zdań grają znakomicie. Problem w tym, że w historię tę wdziera się nuda. Film nie ma takiej siły jak teatr, operuje nieco innymi środkami i nie zawsze to, co porywa na scenie, sprawdza się na celuloidzie.

W pierwotnych, scenicznej i ekranowej, wersjach "Garderobianego" w głównych rolach występowali aktorzy w średnim wieku. Richard Eyre zdecydował się natomiast na zaangażowanie nestorów kina i sceny. Takie podejście okazało się trafione. Film nabiera elegijnego charakteru, stając się wnikliwym i wiarygodnym studium niezgody na odchodzenie.

Jeśli kochacie teatr i wielkie aktorstwo, to "Garderobiany" da wam to wszystko w nadmiarze. Tak, jest on statyczny, wyciszony, bez galopującej akcji, ale i tak nie można oderwać od niego wzroku, jest napięcie oraz definicja tej profesji.