Idź i patrz

Jest doskonałym przykładem obrazu uniwersalnego i niestety ponadczasowego oraz tego jak bardzo jest potrzebny głównie w formie przestrogi, szczególnie w dzisiejszym świecie.

Elem Klimow nad swoim ostatnim filmem pracował łącznie 8 lat. W tym czasie całkowicie zatopił się w projekt, a także toczył walkę z radziecką cenzurą, która koniecznie chciała wymusić na nim wprowadzenie zmian. Ostatecznie zawzięty reżyser zgodził się tylko na niewielkie poprawki, które nie wpłynęły na całkowity odbiór dzieła. Całe szczęście, bo "Idź i patrz" to krótko mówiąc kino wybitne.

Sztuka najwyższych lotów, taka, która uczy i przestrzega i nigdy już z głowy nie wyjdzie. Tak, jak na początku ująłem, to film, do którego nigdy więcej nie będziecie chcieli wrócić, ale po jego zobaczeniu będziecie dużo bogatsi. A to bezcenna rzecz.

W literaturze i kinematografii radzieckiej i rosyjskiej nie brakuje wstrząsających obrazów wojny. Jeden z najbardziej zapadających w pamięć stworzył, na podstawie twórczości Alesia Adamowicza, Elem Klimow. Zrealizowany przez niego w połowie lat 80. ubiegłego wieku na terenie radzieckiej Białorusi dramat "Idź i patrz" po dziś dzień nie pozostawia widza obojętnym, stanowiąc niezwykle dobitne i wyraziste oskarżenie wynaturzeń obu totalitarnych ideologii.

Fenomenalny film przesycony ogromnym ładunkiem emocjonalnym, który niezwykle silnie oddziałuje na naszą psychikę nie pozwalając pozostać obojętnym na poruszony problem. Ukazany na ekranie ogrom okrucieństwa oraz twarz głównego bohatera w ostatniej scenie pozostają w naszej pamięci przez bardzo długi czas po końcowych napisach.