Dzicy chłopcy

Egzotyczna odmiana akademii pana Kleksa, która została unowocześniona. Oglądając ów dzieło sami chcemy przeżyć równie ekscytującą i hipnotyzującą przygodę.

Reżyser pokazuje - w sposób nieoczywisty i wieloznaczny - że to seksualność jest podstawowym polem, na którym rodzi się tożsamość jednostki, choć z drugiej strony jego dzieło można traktować również jako - niepozbawione poczucia humoru - studium zmian społecznych oraz lęku mężczyzn przed kobiecą dominacją.

W scenie otwierającej zawiera się wszystko, co istotne dla filmu: zmysłowa sztuczność świata, dosadna, ale i oniryczna skojarzeniowość, wreszcie poczucie, że nic nie jest tym, czym się wydaje. Gwałt, który okazuje się perwersyjną grą,rozpoczyna blisko dwugodzinną serię prowokacyjnych zmyłek. Nieokreśloność płci i związane z nią zaskoczenie to zabieg charakterystyczny dla filmów francuskiego reżysera.

Bertrand Mandico przemyślał każdy element swojej produkcji, przez co "Dzikich Chłopców" ogląda się nie tylko z zapartym tchem, ale również otwartymi z niedowierzania ustami.