Król Belgów

Przyjemny, niewymagający, zabawny. Zbytnio oparty na stereotypach, jednak ciężko wskazać komedię, która nie drażniłaby się z pojęciem poszczególnych kulturowych schematów. Równocześnie to kino drogi króla, ponownie wnoszącej go na nowy, świadomy tron władzy politycznej, najbardziej szydzące z ludzkiego zakłamania.

Za ciepłym, empatycznym, często zwariowanym humorem kryje się psychologiczna i polityczna refleksja o władzy, biurokracji, Europie. Nawet jeśli nie zawsze trafia w punkt, nie nudzi, mądrze śmieszy, a dzięki sympatycznym bohaterom nie pozwala się nie lubić.

Bywa zabawnie, niby też dochodzi do tego jakieś rozważanie sensowności istnienia monarchii we współczesnym świecie, ale całość raczej blada, dość mdła i szybko wypada z pamięci. Widać, że ambicje były większe, nie starczyło jednak talentu na realizację.

Satyra na rozpad Europy jak najbardziej na czasie, ale dobrotliwy humor i brak głębszych refleksji rozczarowują. Przygody Króla nie są też zbytnio emocjonujące.