OldCamera.pl

"Dziwią się, dlaczego mając dwadzieścia lat nie chcemy pracować po szesnaście godzin dziennie. Nie chcemy mieć BMW i dlaczego nie interesuje nas kultura, którą stworzyli. Jednak pozostaje pytanie, co my zrobimy, jak naprawimy zło, który oni wyrządzili. Drodzy absolwenci odpowiedź jest prosta - Nie wiem" - te słowa głównej bohaterki rozpoczynają film "Orbitowanie bez cukru". Debiut reżyserski Bena Stillera to jedno z najważniejszych dzieł ilustrujących codzienność pokolenia X.

Są takie thrillery, które niesłychanie zapadają w pamięć, a telewizje chętnie wracają do ich emisji. Do takich filmów należy "Kolekcjoner kości" z 1999 roku, w reżyserii Phillipa Noyce'a, według powieści Jeffery'ego Deavera.

Przełom lat 60. i 70. to szczególny okres w kinie amerykańskim. Przewodnią rolę odgrywał wówczas nurt zwany nowym Hollywood. Obejmował on wiele gatunków, a cechował się innym, bardziej autorskim podejściem do realizacji filmów, zatarciem granicy między dobrem a złem, czy momentami przejmującym wydźwiękiem. Napędzany był zaś przez kulturowo-społeczne zmiany, polityczne kryzysy oraz upadek autorytetów starej Ameryki.

Dynastia Tudorów, a zwłaszcza burzliwe dzieje Henryka VIII od wielu dekad stanowią niezmienny obiekt fascynacji kina historycznego. Wśród filmów poświęconych tej tematyce z pewnością wyróżnia się "Anna tysiąca dni" - brytyjska wysmakowana produkcja z Geneviève Bujold i Richardem Burtonem w rolach głównych. Nakręcony w 1969 roku obraz do dziś zachwyca rozmachem, kostiumami i wiernym oddaniem kolorytu epoki. Stanowi również jeden z najlepszych filmowych portretów głównej bohaterki - Anny Boleyn.

Film czeskiego reżysera nie ma w sobie nic z mrocznej atmosfery erotycznego thrillera, jaką posiada dzieło Frearsa. Na pozór jest po prostu barwnym freskiem z epoki, wypożyczonym z rokokowych buduarów światowych dam. Forman reinterpretuje powieść, nadając jej przesłaniu nieco lżejszy, co nie znaczy, że bardziej optymistyczny wymiar. Jego spojrzenie jest pełne gorzkiej ironii w stosunku do świata przedstawionego i bohaterów.

"Beztroskie lata w Ridgemont High" uznawane są przez krytyków za jedną z najciekawszych komedii młodzieżowych. Film w lekki sposób poruszał wiele problemów trapiących młodych ludzi. Produkcja okazała się przepustką do hollywoodzkiej kariery dla występującej w niej aktorów. Zanim więc lato odejdzie na dobre, przenieśmy się do rzeczywistości kalifornijskich nastolatków z lat osiemdziesiątych.

"Moje wielkie greckie wesele" z 2002 r w reżyserii Joela Zwicka jest jedną z bardziej znanych i kasowych komedii romantycznych. Za sukcesem filmu stoi przede wszystkim główna aktorka i scenarzystka tego filmu - Nia Vardalos. Wcześniej historia była wystawiana przez nią jako krótki jednoosobowy spektakl. Dzięki pomocy Rity Wilson i Toma Hanksa udało się przenieść sztukę na wielki ekran.

Film ukazuje od kulis zasady funkcjonowania jednego z ośrodków "Monaru", w którym leczą się młodzi ludzie walczący z nałogiem. Tytuł zaś stanowi nawiązanie do głosowania przeprowadzonego wśród pacjentów, mającego zdecydować czy chłopak, który uciekł wcześniej z ośrodka, ma prawo do niego powrócić.

Malownicze ujęcie Szczecina, odgłos radia, spiker wygłaszający następującą przemowę: "Dzień dobry, a właściwie dzień upalny. Godzina 14:55, 36 sześć stopni w cieniu. Maturzystom się jak widać upiekło. Mam nadzieję, że już wymyślają plany na swoją wspaniałą przyszłość, byle im tylko ten żart nie zaszkodził. A dla tych, co mają już egzamin dojrzałości za sobą, piosenka zespołu Varius Manx". Po chwili możemy usłyszeć fragment "Wolnych ptaków" wspomnianej powyżej grupy Varius Manx.

"Bez szans" w reżyserii Taylora Hackforda przenosi widzów do świata wielkich przekrętów i kryminalnych intryg. Akcja filmu rozgrywa się w bogatych dzielnicach Los Angeles i biednych częściach Meksyku, które mocno kontrastują z przepychem Miasta Aniołów. To właśnie w "Bez szans" Jeff Bridges otrzymał możliwość zagrania jednej z pierwszych poważniejszych ról w karierze, a Rachel Ward po premierze filmu doczekała się statusu seksbomby.

"Wolny dzień Ferrisa Beullera" przenosi widzów do bajecznego świata z lat osiemdziesiątych. John Hughes w swoim filmie umiejętnie połączył młodzieńczą fantazję, dużą ilość humoru i końcowy morał. W końcu któż wzorem Ferrisa nie chciałby czasami wziąć spontaniczny "dzień wolny" w swoim życiu?

Są takie komedie romantyczne, które za każdym razem chętnie się ogląda, bo mają w sobie dużo ciepła i pozytywnego przekazu. I taką właśnie komedią jest "Ja cię kocham, a ty śpisz" Jona Turteltauba.

Jeśli gdziekolwiek na świecie można odnaleźć radość życia, to z pewnością "Pod słońcem Toskanii". Ten świetlisty, pełen bajecznych widoków film pozwala na chwilę przenieść się do krainy, gdzie nawet smak winogron jest fioletowy, cyprysy czytają z ludzkiej duszy, a z okien kamiennych domów rozciąga się widok na pola żółtych słoneczników i czerwonych maków. W takim otoczeniu naprawdę można odzyskać wiarę w to, że jeszcze warto zacząć wszystko od nowa, tak jak główna bohaterka, Frances.

W roku 1990 wielkim kinowym hitem okazał się film "Pretty Woman". Julia Roberts w roli młodej prostytutki i Richard Gere jako jej wybawca porwali tłumy widzów. Mało osób jest jednak świadomych, że dekadę wcześniej to Richard Gere sportretował osobę świadczącą usługi seksualne. "Amerykański żigolak" w reżyserii Paula Schradera przenosi odbiorców do brutalnego świata bogatych ekscentryków i ludzi, którzy za duże pieniądze są w stanie zrobić wszystko.

Mimo że moda i obyczajowość lat 80. już dawno odeszły do lamusa, historia rodzinnych relacji wciąż często toczy się po tych samych torach. Nagrodzony pięcioma Oscarami komediodramat Jamesa L. Brooksa jest poruszającym obrazem familijnych zawiłości, które rodzą się z ciągłych niedopowiedzeń i przemilczeń. Matka i córka, mąż i żona, partner i partnerka - wszyscy gubią się w ślepych zaułkach komunikacyjnego fiaska. Tytułowe "Czułe słówka" są wypowiadane bowiem zwykle nie w porę i stale za późno.

Historia Elizabeth Gilbert od lat stanowi żywą inspirację dla początkujących twórców. Kobieta, która przez wiele lat bez powodzenia próbowała zaistnieć w literackim świecie i musiała się imać rozmaitych zajęć, by zapewnić sobie byt, w 2006 roku wydała w końcu autobiograficzną książkę. Sukces publikacji przewyższył najśmielsze oczekiwania, na całym świecie stała się bestsellerem, a Hollywood postanowiło nakręcić jej ekranizację. Tak oto na ekrany trafiło "Jedz, módl się, kochaj".

Wydarzenia, które rozegrały się w Jerozolimie ponad 2000 lat temu, dzięki niezwykłemu realizmowi ożywają i szokują odbiorców. Właśnie ze względu na drastyczny naturalizm "Pasja" podzieliła krytyków i widzów w ocenach. Z pewnością nikt tak jak Gibson, nie pokazał w kinie na wskroś ludzkiego wymiaru postaci Chrystusa. Jezus, który ze strachu poci się krwawym potem, krzyczy z bólu pod batogami rozrywającymi skórę, kona w męczarniach na krzyżu - jest żywym, cierpiącym, umęczonym ciałem Boga.

Temat uzależnienia od alkoholu jest stale wykorzystywany w świecie filmu. Być może budzi takie zainteresowanie, ponieważ dotyczy także ludzi związanych z samą branżą. Problem ten można ukazywać w różny sposób. Najczęściej, przynajmniej w czasach nam współczesnych, twórcy kierują się w stronę taniej eksploatacji, zarzucając widza obrazami nędzy i rozpaczy w postaci pijackich wybryków wulgarności i dosadności.

"Gry uliczne" w reżyserii Krzysztofa Krauzego to jeden z najoryginalniejszych polskich obrazów z lat dziewięćdziesiątych. Film wyróżnia się klimatem, intrygującym aktorstwem, ciekawym montażem i dobrze dobraną ścieżką dźwiękową. Choć po latach wydaje się nieco zapomniany, to warto wspólnie z Janem i Witkiem przenieść się do gorącego lata roku 1996.

W 1955 roku odbyła się kinowa premiera "Buntownika bez powodu". James Dean po dziś dzień ma status ikony popkultury, a postać Jima Starka uznawana jest za archetyp nonkonformistycznego nastolatka. Trzy dekady później na ekranach pojawił się film "Gang Tuff" w reżyserii Fritza Kierscha. Obraz, który można określić "Buntownikiem bez powodu" przeniesionym do realiów lat osiemdziesiątych.

"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to znane dzieło Petera Weira, które zaowocowało jedną z najwybitniejszych ról w karierze Robina Williamsa. Aktor wcielił się tu w postać charyzmatycznego nauczyciela o niestandardowych metodach pracy, szturmem zdobywającego zaufanie i podziw swoich uczniów. Pod inicjacyjną opowieścią o okresie dojrzewania i poszukiwaniu indywidualnych dróg życiowych kryje się jednak coś więcej.

Czy dynamicznie rozwijająca się technologia jest w stanie pomóc ludziom w znalezieniu drugiej połówki? W najnowszej produkcji autorstwa Drew Hancocka dostajemy wizję świata, w którym "randkowanie" staje się o wiele prostsze, ale niesie też ze sobą nieprzewidziane konsekwencje. Tym samym reżyser dokonuje analizy kondycji współczesnych związków międzyludzkich. Robi to w sposób inteligentny oraz przewrotny, a także atrakcyjny wizualnie.

Stephen Daldry dostał za ten film pierwszą ze swoich nominacji do Oscara. "Billy Elliot" to historia o chłopcu z małego górniczego miasteczka w Anglii, który w nastoletnim wieku staje przed życiowym wyborem: czy kontynuować rodzinne tradycje czy też podążyć za jakże ekscentrycznymi w jego środowisku marzeniami o tańcu. W tle dokonują się bolesne przemiany społeczne w Wielkiej Brytanii epoki Margaret Thatcher, a wraz z nimi redefiniuje się wzorzec męskości.

Amerykańska kinematografia przyzwyczaiła nas do filmów, w których to bohaterowie dzięki wytrwałej pracy i szczęściu zmieniają swoje życie na lepsze. Słynny "american dream" był motywem przewodnim wielu kultowych produkcji, ale "Upadek" Joela Schumachera na pewno się do nich nie zalicza. Jest to jeden z najbardziej dołujących i nihilistycznych obrazów, które uświadamiają nam, jak cienka jest granica między zwykłym życiowym rozczarowaniem, a niepohamowaną żądzą zemsty.

Są takie filmy, przy których trudno jest nie podrygiwać czy podśpiewywać lub wręcz tańczyć. To prawdziwe energetyczne bomby i do takich niewątpliwie należy "Blues Brothers" Johna Landisa z 1980 roku. Akcja filmu zaczyna się gdy Elwood odbiera brata Jake'a z więzienia, gdzie odbywał karę za rabunek. Gdy obaj odwiedzają sierociniec, w którym spędzili dzieciństwo, okazuje się, że z powodu zaległego podatku placówce grozi likwidacja.

W widowiskowym filmie z 2000 roku Robert Zemeckis obsadził aktora, którego zatrudnił kilka lat wcześniej przy "Forrest Gump" i okazało się to wspaniałą decyzją. Mowa oczywiście o Tomie Hanksie. Tutaj Tom Hanks w roli Chucka to pracoholik i biznesmen działający w firmie przewozowej Fedex, surowy, bardzo konkretny, ale tak naprawdę człowiek bardzo prawy, wrażliwy i zakochany w swojej narzeczonej Kelly.

"Na świecie istnieją dwie ważne rzeczy. Dla mężczyzn kobiety, dla kobiet pieniądze". Sformułowanie może i nieco kontrowersyjne, gdyż w pewnym sensie szufladkuje płeć piękną jaką tę, dla której środki finansowe są głównym wyznacznikiem pod względem doboru partnera, lecz jeśli damą zainteresowaną wyłącznie zasobem męskiego portfela jest bohaterka słynnego filmu H. Hawksa "Mężczyźni wolą blondynki" - Lorelei Lee, brawurowo odegrana przez Marilyn Monroe, spokojnie możemy przymknąć oko na ten fakt.

Nieczęsto się zdarza, by ktoś zza oceanu kręcił film w Polsce lub o Polsce. Ponieważ jest to raczej rzadkie zjawisko, zatem gdy już dochodzi do takiego zdarzenia, to budzi ono naturalną ciekawość. Tak właśnie stało się z najnowszym obrazem w reżyserii Jesse Eisenberga zatytułowanym "Prawdziwy ból". Amerykański aktor od lat nie robi tajemnicy ze swojego pochodzenia, a swego czasu starał się nawet o polskie obywatelstwo.

"Fletch" w reżyserii Michaela Ritchie to jeden z najlepszych kryminalno-komediowych filmów z lat osiemdziesiątych. Chevy Chase perfekcyjnie odwzorował głównego bohatera powieści Gregory'ego Mcdonalda. W moim tekście postaram się przybliżyć wam historie kluczowych osób odpowiedzialnych za sukces "Fletcha" oraz ukazać zawirowania związane z produkcją kolejnych części przygód Irwina Fletchera. Zapraszam wszystkich na podróż do amerykańskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

Polskie kino nie słynie z tworzenia udanych horrorów. Mało jest w ogóle w historii prób tworzenia kina spod tego gatunku. Twórcy jakby stronili przez lata od takiej tematyki. Pewnym wyjątkiem wydają się lata 80., kiedy powstało kilka klasycznych już dzieł. Był to okres większych poszukiwań reżyserów, więc również horror doczekał się swoich prób. Potem jednak nastąpił zastój, który trwa w zasadzie do dzisiaj.

Mówi się, że pieniądze szczęścia nie dają. Powiedzenie stare jak świat, ale czy aby na pewno trafne? Istnieje też drugie porzekadło, nieco cyniczne w swojej wymowie i stojące w opozycji do tego pierwszego, mianowicie "brak pieniędzy zabije każdą miłość". Za którym z nich byśmy się opowiadali bądź też nie, jedno jest pewne - ludzie lubią wysokie zasoby finansowe i nie ma większego znaczenia, na jakim szczeblu drabiny społecznej aktualnie figurują.

Familia przedstawiona w "Rodzinie Addamsów" Barry'ego Sonnenfelda z 1991 i 1993 roku wymyka się wszelkim schematom i wyobrażeniom. Twórcą pomysłu był Charles Addams, którego komiks stał się podstawą serialu, a potem filmu.

Gatunek horroru nadal zalicza się do chętnie oglądanych przez publikę, a co za tym idzie, wciąż powstają nowe pomysły na uczynienie go atrakcyjnym dla współczesnego widza. To samo tyczy się obrazów z rodzaju body horroru, a najświeższym przykładem podtrzymania tej tendencji jest najnowszy film francuskiej reżyserki Coralie Fargeat zatytułowany "Substancja". Ten pochodzący z 2024 roku obraz zdążył już przynieść autorce nagrodę za najlepszy scenariusz na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes.

"Basen" Jacquesa Deraya to nie tylko kultowa pozycja francuskiego filmu, ale przede wszystkim ekranowa legenda miłości Romy Schneider i Alaina Delona. Choć obraz powstał długo po rozpadzie ich narzeczeństwa, stał się ex post uwiecznieniem uczucia aktorów, nazywanych "najpiękniejszą parą w historii kina". Nie sposób dziś patrzeć na intymne kadry tej produkcji bez wzruszenia. "Basen" zamienił się bowiem w ponadczasowy pomnik zawsze pięknych, młodych i zachwycających publiczność Romy i Alaina.

"Samuraj" w reżyserii Melville'a ugruntował jedyny w swoim rodzaju filmowy wizerunek Alaina Delona. Jef Costello, płatny zabójca, w którego wciela się tu francuski aktor, nie jest bezmyślnym brutalem, ale tajemniczym zawodowcem kierującym się własnym kodeksem wartości. Oznakę jego zasad stanowi zaś przede wszystkim oryginalny styl postaci - ubioru, poruszania się, sposobu mówienia, a nawet patrzenia. Można by go nazwać stylowym gangsterem albo jeszcze inaczej: gangsterem w stylu Alaina Delona.

W Polsce w okresie schyłkowego komunizmu, rodzima młodzież próbowała przede wszystkim odnaleźć siebie w szarej rzeczywistości. Z tego powodu poza "Och Karol" za jedyny przykład komedii z "pieprzykiem" należy uznać "Co lubią tygrysy" w reżyserii Krzysztofa Nowaka. Jednak w tym wypadku zamiast młodych, wyzwolonych bohaterów, mogliśmy obserwować miłosne poczynania dwójki mężczyzn po czterdziestce.

Film "Footloose" z 1984 roku Herberta Rossa, jest jednym z najbardziej pamiętnych tanecznych filmów w historii kina. Fabuła obrazu opiera się na tym co naprawdę działo się w miasteczku Elmore City w XIX wieku, gdzie zakazano tańca na ...ponad sto lat. Tutaj bohater - Ren również trafia do miasteczka, w którym pastor zabronił potańcówek, na skutek wypadku sprzed kilku lat, kiedy młodzi ludzie w tym jego syn zginęli wracając z dyskoteki.

To za sprawą jego obiektywu świat poznał Naomi Campbell, Cindy Crawford, Lindę Evangelistę, Tatjanę Patitz, Stephanie Seymour, a także wiele innych ikonicznych supermodelek. W 1991 roku fotograf nakręcił krótki, acz wyczerpujący dokument ukazujący sesje, jakie zrealizował z wyżej wspomnianymi królowymi wybiegów. I w ten oto sposób narodziła się era supermodelek lat 90., lecz nim przejdziemy do konkretów, zacznijmy od początku...

W polskim kinie mało jest tak kultowych, a zarazem kontrowersyjnych dzieł filmowych jak "Psy" w reżyserii Władysława Pasikowskiego. Produkcja, która poruszyła i podzieliła zarówno zwykłych widzów, jak i krytyków filmowych. Ponieważ "Psy" po latach stanowią symbol brutalnej rzeczywistości okresu transformacyjnego, warto zastanowić się, co sprawiło, że stały się tak ważne dla rodzimej kinematografii i dlaczego na początku lat dziewięćdziesiątych film był na ustach większości Polaków.

Stawiński przez lata dał się poznać jako artysta wyróżniający się wysokim stopniem wrażliwości. Był spostrzegawczym komentatorem współczesnego świata, a jego teksty mogą nadal uchodzić za aktualne. Jednym z mniej znanych dzieł Stawińskiego pozostaje nakręcony w 1964 roku obraz "Pingwin". Pozycja ta zasługuje na szczególną uwagę, gdyż autor scenariusza podjął się także wyreżyserowania filmu.

Garry Marshall jest reżyserem odpowiedzialnym za tak hitowe produkcje jak "Pretty Woman" czy "Pamiętnik księżniczki". Sprawdził się więc jako twórca romantycznych i lekkich komedii w gwiazdorskiej obsadzie. A do reżyserii "Uciekającej panny młodej" z 1999 roku namówiły go sane gwiazdy tej produkcji oraz "Pretty Woman" czyli duet Roberts-Gere.

Główna bohaterka filmu, opartego na książce wybitnego angielskiego pisarza - Johna Fowlesa, jest właśnie kimś na wzór motyla, który musi zasymilować się z nowym, bardzo wrogim otoczeniem, natomiast egzystujący w samotności porywacz, parający się entomologią, robi wszystko, by odebrać jej jedną z najważniejszych wartości, czyli wolność.