OldCamera.pl

Jeśli gdziekolwiek na świecie można odnaleźć radość życia, to z pewnością "Pod słońcem Toskanii". Ten świetlisty, pełen bajecznych widoków film pozwala na chwilę przenieść się do krainy, gdzie nawet smak winogron jest fioletowy, cyprysy czytają z ludzkiej duszy, a z okien kamiennych domów rozciąga się widok na pola żółtych słoneczników i czerwonych maków. W takim otoczeniu naprawdę można odzyskać wiarę w to, że jeszcze warto zacząć wszystko od nowa, tak jak główna bohaterka, Frances.

W roku 1990 wielkim kinowym hitem okazał się film "Pretty Woman". Julia Roberts w roli młodej prostytutki i Richard Gere jako jej wybawca porwali tłumy widzów. Mało osób jest jednak świadomych, że dekadę wcześniej to Richard Gere sportretował osobę świadczącą usługi seksualne. "Amerykański żigolak" w reżyserii Paula Schradera przenosi odbiorców do brutalnego świata bogatych ekscentryków i ludzi, którzy za duże pieniądze są w stanie zrobić wszystko.

Mimo że moda i obyczajowość lat 80. już dawno odeszły do lamusa, historia rodzinnych relacji wciąż często toczy się po tych samych torach. Nagrodzony pięcioma Oscarami komediodramat Jamesa L. Brooksa jest poruszającym obrazem familijnych zawiłości, które rodzą się z ciągłych niedopowiedzeń i przemilczeń. Matka i córka, mąż i żona, partner i partnerka - wszyscy gubią się w ślepych zaułkach komunikacyjnego fiaska. Tytułowe "Czułe słówka" są wypowiadane bowiem zwykle nie w porę i stale za późno.

Historia Elizabeth Gilbert od lat stanowi żywą inspirację dla początkujących twórców. Kobieta, która przez wiele lat bez powodzenia próbowała zaistnieć w literackim świecie i musiała się imać rozmaitych zajęć, by zapewnić sobie byt, w 2006 roku wydała w końcu autobiograficzną książkę. Sukces publikacji przewyższył najśmielsze oczekiwania, na całym świecie stała się bestsellerem, a Hollywood postanowiło nakręcić jej ekranizację. Tak oto na ekrany trafiło "Jedz, módl się, kochaj".

Wydarzenia, które rozegrały się w Jerozolimie ponad 2000 lat temu, dzięki niezwykłemu realizmowi ożywają i szokują odbiorców. Właśnie ze względu na drastyczny naturalizm "Pasja" podzieliła krytyków i widzów w ocenach. Z pewnością nikt tak jak Gibson, nie pokazał w kinie na wskroś ludzkiego wymiaru postaci Chrystusa. Jezus, który ze strachu poci się krwawym potem, krzyczy z bólu pod batogami rozrywającymi skórę, kona w męczarniach na krzyżu - jest żywym, cierpiącym, umęczonym ciałem Boga.

Temat uzależnienia od alkoholu jest stale wykorzystywany w świecie filmu. Być może budzi takie zainteresowanie, ponieważ dotyczy także ludzi związanych z samą branżą. Problem ten można ukazywać w różny sposób. Najczęściej, przynajmniej w czasach nam współczesnych, twórcy kierują się w stronę taniej eksploatacji, zarzucając widza obrazami nędzy i rozpaczy w postaci pijackich wybryków wulgarności i dosadności.

"Gry uliczne" w reżyserii Krzysztofa Krauzego to jeden z najoryginalniejszych polskich obrazów z lat dziewięćdziesiątych. Film wyróżnia się klimatem, intrygującym aktorstwem, ciekawym montażem i dobrze dobraną ścieżką dźwiękową. Choć po latach wydaje się nieco zapomniany, to warto wspólnie z Janem i Witkiem przenieść się do gorącego lata roku 1996.

"Rozdzielenie" to jeden z bardziej intrygujących seriali Apple TV. Historia Marka, który po śmierci żony bierze udział w eksperymencie polegającym na rozdzieleniu jego tożsamości zawodowej i prywatnej, z pewnością skłania do refleksji na temat biurokratycznego korpoświata naszych czasów. Kiedy oglądałam tę produkcję, nie mogłam się jednak oprzeć również skojarzeniom psychoanalitycznym. Dla mnie "Rozdzielenie" to historia utrzymana w duchu Jungowskim: o poznawaniu i integrowaniu własnego Cienia.

Colombo, Poirot, Sherlock Holmes... - telewizyjni detektywi, których ciężko zapomnieć, to tak niezwykłe postacie, a rozwiązywane przez nich zagadki kryminalne są tak ciekawe, że do seriali z tymi bohaterami chce się regularnie wracać. I właśnie do tego doborowego towarzystwa należy także tytułowy "Monk", serial stworzony przez Andy'ego Breckmana, realizowany w latach 2002-2009.

W 1955 roku odbyła się kinowa premiera "Buntownika bez powodu". James Dean po dziś dzień ma status ikony popkultury, a postać Jima Starka uznawana jest za archetyp nonkonformistycznego nastolatka. Trzy dekady później na ekranach pojawił się film "Gang Tuff" w reżyserii Fritza Kierscha. Obraz, który można określić "Buntownikiem bez powodu" przeniesionym do realiów lat osiemdziesiątych.

"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to znane dzieło Petera Weira, które zaowocowało jedną z najwybitniejszych ról w karierze Robina Williamsa. Aktor wcielił się tu w postać charyzmatycznego nauczyciela o niestandardowych metodach pracy, szturmem zdobywającego zaufanie i podziw swoich uczniów. Pod inicjacyjną opowieścią o okresie dojrzewania i poszukiwaniu indywidualnych dróg życiowych kryje się jednak coś więcej.

Czy dynamicznie rozwijająca się technologia jest w stanie pomóc ludziom w znalezieniu drugiej połówki? W najnowszej produkcji autorstwa Drew Hancocka dostajemy wizję świata, w którym "randkowanie" staje się o wiele prostsze, ale niesie też ze sobą nieprzewidziane konsekwencje. Tym samym reżyser dokonuje analizy kondycji współczesnych związków międzyludzkich. Robi to w sposób inteligentny oraz przewrotny, a także atrakcyjny wizualnie.

Stephen Daldry dostał za ten film pierwszą ze swoich nominacji do Oscara. "Billy Elliot" to historia o chłopcu z małego górniczego miasteczka w Anglii, który w nastoletnim wieku staje przed życiowym wyborem: czy kontynuować rodzinne tradycje czy też podążyć za jakże ekscentrycznymi w jego środowisku marzeniami o tańcu. W tle dokonują się bolesne przemiany społeczne w Wielkiej Brytanii epoki Margaret Thatcher, a wraz z nimi redefiniuje się wzorzec męskości.

Amerykańska kinematografia przyzwyczaiła nas do filmów, w których to bohaterowie dzięki wytrwałej pracy i szczęściu zmieniają swoje życie na lepsze. Słynny "american dream" był motywem przewodnim wielu kultowych produkcji, ale "Upadek" Joela Schumachera na pewno się do nich nie zalicza. Jest to jeden z najbardziej dołujących i nihilistycznych obrazów, które uświadamiają nam, jak cienka jest granica między zwykłym życiowym rozczarowaniem, a niepohamowaną żądzą zemsty.

Są takie filmy, przy których trudno jest nie podrygiwać czy podśpiewywać lub wręcz tańczyć. To prawdziwe energetyczne bomby i do takich niewątpliwie należy "Blues Brothers" Johna Landisa z 1980 roku. Akcja filmu zaczyna się gdy Elwood odbiera brata Jake'a z więzienia, gdzie odbywał karę za rabunek. Gdy obaj odwiedzają sierociniec, w którym spędzili dzieciństwo, okazuje się, że z powodu zaległego podatku placówce grozi likwidacja.

"Yellowstone" nawiązuje do amerykańskiego westernu, czyli wielkiej opowieści o narodzinach Ameryki. Reaktywuje mit kowboja, dyskutuje z ideami ekologii, a przede wszystkim powraca do pierwotnej definicji ojczyzny jako ziemi ojców. To ona wyznacza brutalną logikę działań bohaterów, którzy występują w obronie dawnego, niemal archaicznego porządku. I chyba ten serial jest jak ukazane w nim zapierające dech, a jednocześnie wymagające krajobrazy: można go tylko znienawidzić albo pokochać.

Na korzyść produkcji działają rajska sceneria wyspy Nantucket, piękne wnętrza i kostiumy bohaterów, cały blichtr wykreowanego na potrzeby produkcji świata amerykańskiej elity zasiedlającej wille na Półwyspie Cape Cod. Jednak fabuła i bohaterowie, pomimo doborowej obsady, to raczej zbiór ogranych i przewidywalnych chwytów. Jedyne, co zostało w mojej pamięci po obejrzeniu "Pary idealnej" to boska sukienka od włoskiego domu Missoni, w której Meghann Fahy tańczy na plaży w blasku zachodzącego słońca

W widowiskowym filmie z 2000 roku Robert Zemeckis obsadził aktora, którego zatrudnił kilka lat wcześniej przy "Forrest Gump" i okazało się to wspaniałą decyzją. Mowa oczywiście o Tomie Hanksie. Tutaj Tom Hanks w roli Chucka to pracoholik i biznesmen działający w firmie przewozowej Fedex, surowy, bardzo konkretny, ale tak naprawdę człowiek bardzo prawy, wrażliwy i zakochany w swojej narzeczonej Kelly.

Ten serial poruszy każdego rodzica, a już z pewnością każdą matkę, której figurą nieprzypadkowo jest tu zawodowa bokserka, wspaniale zagrana przez Maszę Wągrocką. Bo polska matka jest prawdziwą fajterką, która nieustannie walczy: z systemem edukacji, z dyskryminacją, z kłopotami finansowymi, z brakiem czasu i z wyśrubowanymi standardami idealnego rodzicielstwa. Czasem też walczy z innymi matkami, żeby pokazać, że jej plan na wychowanie jest lepszy i to ona ma receptę na powodzenie.

"Na świecie istnieją dwie ważne rzeczy. Dla mężczyzn kobiety, dla kobiet pieniądze". Sformułowanie może i nieco kontrowersyjne, gdyż w pewnym sensie szufladkuje płeć piękną jaką tę, dla której środki finansowe są głównym wyznacznikiem pod względem doboru partnera, lecz jeśli damą zainteresowaną wyłącznie zasobem męskiego portfela jest bohaterka słynnego filmu H. Hawksa "Mężczyźni wolą blondynki" - Lorelei Lee, brawurowo odegrana przez Marilyn Monroe, spokojnie możemy przymknąć oko na ten fakt.

Nieczęsto się zdarza, by ktoś zza oceanu kręcił film w Polsce lub o Polsce. Ponieważ jest to raczej rzadkie zjawisko, zatem gdy już dochodzi do takiego zdarzenia, to budzi ono naturalną ciekawość. Tak właśnie stało się z najnowszym obrazem w reżyserii Jesse Eisenberga zatytułowanym "Prawdziwy ból". Amerykański aktor od lat nie robi tajemnicy ze swojego pochodzenia, a swego czasu starał się nawet o polskie obywatelstwo.

"Sprostowanie" od Apple TV to serial bez wątpienia wyróżniający się na tle konwencjonalnych produkcji z psychologiczno-kryminalnym wątkiem. Decyduje o tym przede wszystkim oryginalna, ciekawie poprowadzona fabuła, osadzona w literackiej stylizacji, ale też brytyjski koloryt lokalny. Ciekawe, nieco przerysowane postaci wzbogacają całość o dodatkowe smaczki, a posągowa uroda Cate Blanchett jak zwykle okazuje się fasadą, za którą skrywa się mroczna tajemnica.

"Fletch" w reżyserii Michaela Ritchie to jeden z najlepszych kryminalno-komediowych filmów z lat osiemdziesiątych. Chevy Chase perfekcyjnie odwzorował głównego bohatera powieści Gregory'ego Mcdonalda. W moim tekście postaram się przybliżyć wam historie kluczowych osób odpowiedzialnych za sukces "Fletcha" oraz ukazać zawirowania związane z produkcją kolejnych części przygód Irwina Fletchera. Zapraszam wszystkich na podróż do amerykańskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

Polskie kino nie słynie z tworzenia udanych horrorów. Mało jest w ogóle w historii prób tworzenia kina spod tego gatunku. Twórcy jakby stronili przez lata od takiej tematyki. Pewnym wyjątkiem wydają się lata 80., kiedy powstało kilka klasycznych już dzieł. Był to okres większych poszukiwań reżyserów, więc również horror doczekał się swoich prób. Potem jednak nastąpił zastój, który trwa w zasadzie do dzisiaj.

Mówi się, że pieniądze szczęścia nie dają. Powiedzenie stare jak świat, ale czy aby na pewno trafne? Istnieje też drugie porzekadło, nieco cyniczne w swojej wymowie i stojące w opozycji do tego pierwszego, mianowicie "brak pieniędzy zabije każdą miłość". Za którym z nich byśmy się opowiadali bądź też nie, jedno jest pewne - ludzie lubią wysokie zasoby finansowe i nie ma większego znaczenia, na jakim szczeblu drabiny społecznej aktualnie figurują.

Familia przedstawiona w "Rodzinie Addamsów" Barry'ego Sonnenfelda z 1991 i 1993 roku wymyka się wszelkim schematom i wyobrażeniom. Twórcą pomysłu był Charles Addams, którego komiks stał się podstawą serialu, a potem filmu.

[...] Dwójka przystojnych policjantów, którzy ubierają się w modne garnitury i jeżdżą drogimi samochodami. W powyższych opisach łatwo jest znaleźć wyraźną różnicę pomiędzy trzema pierwszymi charakterystykami a tą ostatnią. Wytrawni wielbiciele policyjnych seriali XX wieku zapewne szybko rozszyfrują o jakich postaciach jest mowa. Ja skupię się na produkcji, która raz na zawsze zmieniła obraz policjantów w telewizji - "Miami Vice".

Gatunek horroru nadal zalicza się do chętnie oglądanych przez publikę, a co za tym idzie, wciąż powstają nowe pomysły na uczynienie go atrakcyjnym dla współczesnego widza. To samo tyczy się obrazów z rodzaju body horroru, a najświeższym przykładem podtrzymania tej tendencji jest najnowszy film francuskiej reżyserki Coralie Fargeat zatytułowany "Substancja". Ten pochodzący z 2024 roku obraz zdążył już przynieść autorce nagrodę za najlepszy scenariusz na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes.

"Basen" Jacquesa Deraya to nie tylko kultowa pozycja francuskiego filmu, ale przede wszystkim ekranowa legenda miłości Romy Schneider i Alaina Delona. Choć obraz powstał długo po rozpadzie ich narzeczeństwa, stał się ex post uwiecznieniem uczucia aktorów, nazywanych "najpiękniejszą parą w historii kina". Nie sposób dziś patrzeć na intymne kadry tej produkcji bez wzruszenia. "Basen" zamienił się bowiem w ponadczasowy pomnik zawsze pięknych, młodych i zachwycających publiczność Romy i Alaina.

"Samuraj" w reżyserii Melville'a ugruntował jedyny w swoim rodzaju filmowy wizerunek Alaina Delona. Jef Costello, płatny zabójca, w którego wciela się tu francuski aktor, nie jest bezmyślnym brutalem, ale tajemniczym zawodowcem kierującym się własnym kodeksem wartości. Oznakę jego zasad stanowi zaś przede wszystkim oryginalny styl postaci - ubioru, poruszania się, sposobu mówienia, a nawet patrzenia. Można by go nazwać stylowym gangsterem albo jeszcze inaczej: gangsterem w stylu Alaina Delona.

W Polsce w okresie schyłkowego komunizmu, rodzima młodzież próbowała przede wszystkim odnaleźć siebie w szarej rzeczywistości. Z tego powodu poza "Och Karol" za jedyny przykład komedii z "pieprzykiem" należy uznać "Co lubią tygrysy" w reżyserii Krzysztofa Nowaka. Jednak w tym wypadku zamiast młodych, wyzwolonych bohaterów, mogliśmy obserwować miłosne poczynania dwójki mężczyzn po czterdziestce.

Film "Footloose" z 1984 roku Herberta Rossa, jest jednym z najbardziej pamiętnych tanecznych filmów w historii kina. Fabuła obrazu opiera się na tym co naprawdę działo się w miasteczku Elmore City w XIX wieku, gdzie zakazano tańca na ...ponad sto lat. Tutaj bohater - Ren również trafia do miasteczka, w którym pastor zabronił potańcówek, na skutek wypadku sprzed kilku lat, kiedy młodzi ludzie w tym jego syn zginęli wracając z dyskoteki.

Pracujesz w barze, gdzie każdy dzień wygląda tak samo. Aż do momentu, w którym próg przekracza nieznajoma kobieta - starsza od ciebie, wyraźnie załamana, zalewająca się łzami. Siada przy barze i nie stać jej nawet na szklankę wody. Robi ci się jej żal, więc proponujesz jej filiżankę herbaty "na koszt firmy". Brzmi dość dobrze, ale co jeśli powiem ci, że jest to początek jednego z twoich największych koszmarów?

To za sprawą jego obiektywu świat poznał Naomi Campbell, Cindy Crawford, Lindę Evangelistę, Tatjanę Patitz, Stephanie Seymour, a także wiele innych ikonicznych supermodelek. W 1991 roku fotograf nakręcił krótki, acz wyczerpujący dokument ukazujący sesje, jakie zrealizował z wyżej wspomnianymi królowymi wybiegów. I w ten oto sposób narodziła się era supermodelek lat 90., lecz nim przejdziemy do konkretów, zacznijmy od początku...

W polskim kinie mało jest tak kultowych, a zarazem kontrowersyjnych dzieł filmowych jak "Psy" w reżyserii Władysława Pasikowskiego. Produkcja, która poruszyła i podzieliła zarówno zwykłych widzów, jak i krytyków filmowych. Ponieważ "Psy" po latach stanowią symbol brutalnej rzeczywistości okresu transformacyjnego, warto zastanowić się, co sprawiło, że stały się tak ważne dla rodzimej kinematografii i dlaczego na początku lat dziewięćdziesiątych film był na ustach większości Polaków.

Stawiński przez lata dał się poznać jako artysta wyróżniający się wysokim stopniem wrażliwości. Był spostrzegawczym komentatorem współczesnego świata, a jego teksty mogą nadal uchodzić za aktualne. Jednym z mniej znanych dzieł Stawińskiego pozostaje nakręcony w 1964 roku obraz "Pingwin". Pozycja ta zasługuje na szczególną uwagę, gdyż autor scenariusza podjął się także wyreżyserowania filmu.

Garry Marshall jest reżyserem odpowiedzialnym za tak hitowe produkcje jak "Pretty Woman" czy "Pamiętnik księżniczki". Sprawdził się więc jako twórca romantycznych i lekkich komedii w gwiazdorskiej obsadzie. A do reżyserii "Uciekającej panny młodej" z 1999 roku namówiły go sane gwiazdy tej produkcji oraz "Pretty Woman" czyli duet Roberts-Gere.

Główna bohaterka filmu, opartego na książce wybitnego angielskiego pisarza - Johna Fowlesa, jest właśnie kimś na wzór motyla, który musi zasymilować się z nowym, bardzo wrogim otoczeniem, natomiast egzystujący w samotności porywacz, parający się entomologią, robi wszystko, by odebrać jej jedną z najważniejszych wartości, czyli wolność.

Mike Leigh jest jednym z najbardziej cenionych brytyjskich twórców kina autorskiego. Jego filmy w szorstki sposób poruszają tematykę egzystencjalną. Produkcja z 1993 roku pod tytułem "Nadzy" to najmroczniejsze dzieło w dorobku tego reżysera i scenarzysty. Leigh zabiera widzów w podróż do mrocznych zakamarków londyńskiej metropolii. Razem z głównym bohaterem filmu trafiamy do świata nieczułych filozofów, nihilistów, a czasem również psychopatów.

20 kwietnia 1999 roku dwójka nastolatków dokonuje masakry na terenie szkoły w Columbine, zabijając przy tym dwunastu uczniów. Powyższa tragedia rozpocznie ogólnokrajową dyskusję o kondycji amerykańskiego społeczeństwa. Wielu publicystów nie będzie mogło uwierzyć i zrozumieć, dlaczego ich kraj tonie w morzu krwi i nadmiernej agresji. Pół roku wcześniej w kinach odbywa się premiera filmu "Miasteczko Pleasantville" w reżyserii Gary'ego Rossa.

Istnieją filmy, do których ma się ogromną słabość i które oglądane nawet dziesiąty raz, doprowadzają do łez, wzruszają i wywołują ogromne emocje. I nigdy się nie znudzą. Dla mnie jednym z takich filmów jest "Jerry Maguire" Camerona Crowe'a, inspirowany prawdziwą postacią agenta Leigh Steinberga.

W "mother!", w reżyserii Darrena Aronofsky'ego - jak na ironię - muzyka nie występuje w ogóle, natomiast kompozycja filmu to nic innego jak właśnie najprostsza forma ronda. Refren, pojawiające się chwilę później epizody, a następnie powrót do refrenu to w tym wypadku mroczna, trudna do jednoznacznego określenia piosenka, którą Aronofsky napisał w pięć dni, zaś "zaśpiewanie" jej powierzył Jennifer Lawrence.