Potwór

W Dahmerze jest wszystko to co lubię w twórczości Murphego.Jest duszność,klaustrafobiczność,zabawa tonalna która uwypukla jeszcze bardziej dramaturgie całej historii-wizualnie jest to dzieło kompletnie,pięknie scalone.Niestety narracyjnie pomimo iż zaciekawia to ostatnie odcinki nużą i ciągną się w nieskończoność-brakowało mi w tym pewnej dyscypliny,aby ukazać historie w jak intrygujący sposób.Tutaj ta intryga w pewnym momencie jest miałka.Ale jedno trzeba przyznać,Peters jest genialny.

Pewnie wielu wynudzi, bo nie jest to krótki serial, ale za to kompleksowo przedstawia dramat wszystkich zaangażowanych - rodziców, ofiar, sąsiadów i samego Dahmera.

Obejrzałam jeszcze w połowie grudnia, ale miałam problem z oceną. Momentami duszący i nie do zniesienia, Peters nie jest aktorem tylko Dahmerem - nie czuć tu gry.

(tylko sezon pierwszy o Dahrmerze)
Odpychający i zimny Peters i koncertowo odgrywający psychodramę: Niecy Nash w siódmym i Jenkins w ósmym.
Dobry morał - nauczmy się słuchać ludzi, a może pewnych niebezpieczeństw zdołamy uniknąć.

Produkcja duszna i uwierająca wręcz widza, wywołująca momentami głęboki dyskomfort, co zrozumiałe ze względu na poruszaną tematykę. Sprawna realizacja, niesamowity klimat i udane kreacje aktorskie. Serial wywołał żywą dyskusję na temat "odczłowieczania" seryjnych morderców i odpowiedzialności twórców za opowiadanie ich historii. Trochę za bardzo rozdmuchane zarzuty, ale trzeba przyznać, że to jedna z lepszych serii Netflixa.