Nickel Boys

Problem w tym, że brzmi to nieco jak "lewicowość" kina Rubena Ostlunda. Burżuazyjny listek figowy dla "oświeconej" klasy średniej, by poczuli się trochę lepiej dzięki swojemu performatywnemu współczuciu dla fikcyjnych postaci, w zlepionym z popkulturowej symboliki potworze Frankensteina prawdziwego miejsca cierpień. Miejsca tak im obcego nie przez kolor skóry, "sprzeciw wobec łamania prawa", czy odległość czasową, a po prostu stan konta. No, ale głosowali na Hillary Clinton.

"Miedziaki" RaMella Rossa to najbardziej niezwykły obraz z grona tegorocznych nominowanych od Oscara w kategorii Najlepszy Film. I absolutnie jeden z najciekawszych, choć wysoko zawiesza poprzeczkę tzw. zwykłym widzom. Odważnie eksperymentujący z formą reżyser tworzy na ekranie opowieść, której fabuła swobodnie miesza się z socjologicznym esejem, rzucając światło na kolejną z ciemnych kart amerykańskiej historii.

Nickel Boys to film nieoczywisty pod kątem swojej eksperymentalnej formy. Ta nie zawsze jest idealnym wyborem, ale równocześnie ma w sobie świeżość i wspomaga autentyczność odbioru tego, co widzimy na ekranie. RaMell Ross nie wyciska łez na siłę, nie epatuje cierpieniem, jednocześnie umiejętnie sprawia, że o łzach i cierpieniu osób zamkniętych w tym ośrodku ciężko jest zapomnieć.