Salo, czyli 120 dni Sodomy

Przemyślany i bulwersujący, bardzo dobrze sfotografowany. Kamera wyłapuje emocje i przekazuje je widzom, jednak nie torturuje okropnościami.

Niewątpliwie jest jednym z najmocniejszych obrazów, jakie kiedykolwiek powstały i chociaż typowych dla kina grozy krwawych scen ma jak na lekarstwo, wcale nie umniejsza to jego wstrząsających właściwości, których poziomu nawet najśmielszym, najobrzydliwszym produkcjom gore często nie udaje się osiągnąć.

W przypadku Salò Pasolini-intelektualista i myśliciel dogorywa przygnieciony przez demony własnej wyobraźni. To samo spotkało niegdyś de Sade'a, który spisywał swój manuskrypt pomiędzy wilgotnymi murami Bastylii.

Wymyka się ograniczeniom, ale tę orgię mimo tego całego obrzydzenia i zohydzenia ogląda się z coraz większą ciekawością. Mimo całej swojej sfery film Pasoliniego to kamień milowy w naturalistycznym studium przemocy i seksu.

Przepełnione nagością i aktami rozmaitych czynności seksualnych Salo nie jest filmem wywołującym w przeciętnym widzu pożądanie. Zaprezentowany erotyzm nie kieruje odbiorcy w stronę podniecenia, lecz stanowi niemy krzyk beznadziei położenia uwięzionej młodzieży i ogołocenie z podstawowych praw człowieka. Film do dziś zabroniony w niektórych krajach świata, stanowi niezwykły artefakt kinematograficzny, owiany pewną nutą tajemnicy, podobnej do tej, która osnuła okoliczności śmierci jej twórcy.