Relikt

Organiczny i przenikliwy, tętniący od prawdziwych emocji. Nietypowy miks horroru psychologicznego, cielesnego i paranormalnego, swojej reżyserce dał pole do obserwacji trudnych, niechętnie podejmowanych w kinie zjawisk. Jeśli przyjmiemy, że "The Witch" Eggersa stanowiła alegorię budzącej się kobiecości, "Relic" to raczej paraboliczne spojrzenie na zmierzch ludzkiego życia - spojrzenie gorzkie i nihilistyczne, ale nieprzekłamane.

Czegoś takiego dawno nie odczuwałem, tak jak dawno nie widziałem tak przekonującego horroru psychologicznego. Małe, a wielkie kino.

Choć w Relikcie kilkakrotnie pojawiają się klasyczne, udane jump scare'y, to nie one są głównym źródłem strachu czy zszokowania widzów. To panująca atmosfera ciągłej niepewności bohaterek oraz personifikacja choroby i starości, która staje się nowym, niechcianym, agresywnym domownikiem, sprawiają, że podczas seansu stale czuć napięcie.

Bez względu na przynależność gatunkową istota Reliktu umknie każdemu, kto podejdzie do niego jak do dowolnego innego straszaka. Wzorem ruchów zachodzących w kinie grozy w ostatnich latach reżyserka celuje w przekaz metaforyczny i opowiada w pierwszej kolejności o trapiących ludzi problemach.