Kacper Słodki

Odwieczna córka wydaje się dopiskiem do dylogii Hogg - Pamiątka. Tyle że to przypis całkowicie zbędny, gdyż wszystko, o czym reżyserka próbuje opowiedzieć w swoim najnowszym filmie, dużo lepiej zawarła we wcześniejszych dziełach, zniuansowanych i wyrafinowanych, niestanowiących jedynie worka na pomysły. Odwieczna córka mogłaby być bardzo ciekawym kinem o poszukiwaniu przyszłego dzieła, o gromadzeniu śladów i pomysłów, mierzeniu się z chaosem życia.

Wykorzystując, a zarazem nieco przetwarzając znaną sobie formułę body horroru, David Cronenberg wpisuje w nią treści nowe, dające znać o głębokim potencjale autorefleksyjnym kanadyjskiego reżysera. Jednocześnie Zbrodnie przyszłości to dzieło całkowicie nieostentacyjne w narzucaniu wniosków czy interpretacji odbiorcy, otwierające przed nim szerokie pole znaczeniotwórcze.