Martyna Kleszcz

Nasycenie emocjami wpływa na wiarygodność filmu, ale również na sympatyzowanie z intrygującymi postaciami. Wnikliwość i czułość, z jakimi zostają przedstawione przez Robina Campillonie, pozwalają bowiem cieszyć się wraz z bohaterami, gdy tańczą do muzyki Arnauda Rebotiniego, lub smucić się, gdy kolejny francuski polityk odmawia im pomocy i wsparcia.

Moja ocena jest jednocześnie potwierdzeniem słów samego Michela Hazanavicius'a przewidującego, że jego najnowszy film może nie spodobać się tym, którzy Godarda postrzegają niczym muzealny eksponat. Obalenie godardowskiego pomnika wymaga bowiem nie lada wysiłku twórczego, sama plotka niestety nie wystarczy.

Obraz zaangażowany, surowy w ocenie działań białej części społeczeństwa, jej obojętności i nienawiści.