Las

Jest w obrazie Lidii Dudy jakiś ładunek kieślowskiej metafizyki: łagodności w przyglądaniu się człowiekowi, w zaglądaniu w jego źrenice, szukaniu tej iskry, która czyni nas ludźmi. Jest poczucie duchowej bliskości ze światem przedstawionym, zanurzenia w nim całym swoim twórczym jestestwem, zrozumienia emanującego autentycznością i szczerością.

Dokumentalistka Lidia Duda zasłużenie cieszy się opinią niezwykle wrażliwej i empatycznej obserwatorki. Jej nieśpieszne kino cechuje umiejętność oswajania rzeczywistości. Tak było, gdy w "Pisklakach" otworzyła przed nami drzwi do intymnego świata niewidomych dzieci uczących się w ośrodku w podwarszawskich Laskach. I podobnie jest w "Lesie", gdzie obserwujemy mrok, który wraz z uchodźczym kryzysem na granicy polsko-białoruskiej przesącza się do świata lokalnych mieszkańców.