Powoli

Wybrzmiewa przede wszystkim jako ciepłe, cieszące serducho kino środka. Brakuje mu jednak pogłębionej warstwy psychologicznej oraz artystycznego języka, które na tle festiwalowej konkurencji dałyby szansę zaistnieć jako chociażby pogłębione studium relacji międzyludzkich, a nie zaledwie jako letni romans.

Nienachalnie porusza ważną kwestię i skłania do dyskusji przez nieoczywiste zakończenie. Świadomość społeczeństwa na temat aseksualności jest nadal bardzo niska. "Powoli" zachęca do zadawania pytań. Nie określiłabym go mianem "prowokacyjnego", a raczej "prekursorskiego" i mam nadzieję, że jak największa grupa osób będzie miała okazję go zobaczyć.

Refren produkcji, którym jest piosenka o przyklejeniu drugiej połówki serca gumą do żucia, to idealne podsumowanie poetyckiej prostoty Mariji Kavtaradze. Tutaj gra wszystko - od muzyki, po uczucia, a dudniący bas w tle zgrywa się z uderzeniami serc.