Świadectwo urodzenia

trzy nowele w czasach okupacji

Druga nowela to moja ulubiona, choć każda trzyma dość wysoki poziom. Każda sprawia, że przejmujesz się losem bohatera, więc nie dziwi wcale, że ostatnia może wywoływać najwięcej emocji. Trzeba w niej przede wszystkim docenić aktorstwo młodej Barszczewskiej – to wielka rola. Różewicz tworzy udany portret czasów z chyba niespotykanej dotąd perspektywy. Oczami dzieci wojenny świat wygląda zupełnie inaczej. Myślę, że to bardzo ważny dla tamtego okresu film i też taki, który dziś dobrze się ogląda.

Piękne kino polskie powojenne, złożone z trzech nowelek. Bohaterem każdego jest osoba małoletnia, a akcja rozgrywa się podczas wojny. Dwie nowelki są dobre, ale to trzecia najbardziej oddziałuje na odbiorcę. Opowiadanie obrazem i smutek wylewający się z ekranu. Bohaterowie wyjęci jakby ze „Strefy mroku”: wyglądających jakby nie należeli do tego świata, jakby byli postacią ze snu, fantazji.