Doom Generation - Stracone pokolenie

Film - który oburzył między innymi Rogera Eberta - zapowiadano jako "pierwsze heteroseksualne dokonanie" w karierze Arakiego. Niemniej jest to historia do cna homoerotyczna, obfitująca zresztą w pikantne sceny seksu oraz zbliżenia na obnażone ciała. Araki, typ bardziej niż niepokorny, nie spotulniał wcale, gdy "Living End" obwołano "pedalską «Thelmą i Louise»". I słusznie: w efekcie powstał film zadziorny, wściekły, emanujący nieokiełznaną energią twórczą.

Araki świetnie manewruje zarówno przestrzenią planu zdjęciowego, jak i jego oświetleniem. Kolejne kadry toną w nasyconych czerwieniach i błękitach, a wystrój pomieszczeń podyktowany jest palącym surrealizmem. Nawet scena, w której Xavier onanizuje się, podglądając Jordana i Amy w wannie, a potem spija z dłoni płyny ustrojowe, nosi znamiona eleganckiej. Spośród wczesnych produkcji Arakiego to właśnie "Doom Generation" najbardziej imponuje z technicznego punktu widzenia.