West Side Story

Czy polecam Wam zapoznać się z West Side Story? Jeżeli lubicie klasyczne historie i musicale, to jak najbardziej! Miło spędzicie czas, popatrzycie na piękny film i utalentowanych aktorów. Jeżeli jednak preferujecie inny rodzaj rozrywki, to możecie się trochę wynudzić.

Przepiękne połączenie nowoczesności z najpiękniejszymi czasami, kiedy musicale święciły swoje największe sukcesy. Steven Spielberg stworzył porywające widowisko, które do ostatnich minut ogląda się z zapartym tchem.

O miłości na schodach przeciwpożarowych, czyli sprawnie i energicznie zrealizowany przez Stevena Spielberga dowód na to, że wydana w 1961 roku ekranizacja jednego z najgłośniejszych musicali w historii Broadwayu wcale nie musi być jedyną i ostateczną wersją tego hitu.

Świetny przykład, że warto tworzyć nowe wersje filmów, również tych, które dziś uznawane są za kultowe i nie do przebicia.

Nowe "West Side Story" to coś znacznie więcej niż tylko dobry cover znanego przeboju. Pierwszy w karierze musical reżysera "Parku Jurajskiego" to wybitne przetworzenie formy sprzed ponad pół wieku i dostosowanie jej do aktualnych możliwości medium.

Steven Spielberg prawdopodobnie spełnia swoje jedno z największych reżyserskich marzeń i serwuje nam zupełnie niepotrzebny remake klasyka, który wychował miliony widzów musicali na świecie. O ile legenda Hollywood prawdopodobnie bawiła się świetnie i ma ogromną satysfakcje, o tyle my jako widzowie raczej musimy się obejść smakiem.

Spielberg ograniczył się natomiast do wyrecytowania znanego nam wiersza i dorzucenia do niego kilku słów, bez których spokojnie można było się obejść. Przez to jego dzieła nie da się traktować jako samoistnego bytu i oglądać bez ciągłego powracania myślami do pierwowzoru. Jego West Side Story żyje bowiem tak długo, jak długo żyje oryginał.

Jest znakomitym przykładem na to, że czasami robienie nowych wersji klasycznych filmów ma sens. Nie oznacza to, że od teraz już nie będziemy sięgać po wersję z 1961. Dostajemy bowiem dwa znakomite filmy, które możemy oglądać naprzemiennie. Dodatkowo cieszy mnie fakt, że Spielberg udowadnia ponownie, że ma jeszcze w sobie tyle reżyserskiej pary, by nas jeszcze nie raz zadziwić.

Mój problem z "West Side Story" polega na tym, że drugi plan wydaje się o wiele ciekawszy niż pierwszy. Wątek romantyczny Marii i Tony'ego ma być tu siłą napędową, jednak mam wrażenie, że zawsze kiedy tych dwoje jest razem, to film ostro wyhamowuje, spada tempo, a emocji jakby brak.

Szturm musicali w 2021 roku zachęca do postawienia pytania, czy i dzisiaj potrafią one projektować społeczną utopię, a przede wszystkim: czy taka projekcja jest nam potrzebna?

Tak dobrego filmu Spielberg nie nakręcił od czasu "Przygód Tintina". Pełen pasji, miłości do gatunku, szczerości oraz zadziwiająco świeży. I to wszystko przez twórcę po 70., co nie jest częstym zjawiskiem. Ten film przywrócił mi nadzieję, że ten reżyser jeszcze jest w stanie zaskoczyć oraz pokazać dawno schowany pazur.

Ponadczasowe piosenki autorstwa Stephena Sondheima po latach ożywają na nowo i nadal doskonale się bronią. Szkoda, że wizji Spielberga brakuje większej oryginalności, odrobiny pazura i autorskiego szaleństwa. Nowe West Side Story prezentuje się bardzo dobrze, lecz jest to jedynie piękne, odtwórcze dzieło, wykonane przez mistrza w swoim fachu, a nie projekt, który mógłby zachwycić na dłużej.