Juliusz Wojciechowicz

Rewelacyjne zdjęcia Benji Bakshi'ego malują fabułę w sposób godny mistrzów tej sztuki, scenariusz idealnie prowadzi postaci, oddając ich charakter, przy okazji bardzo zręcznie przemyca wątki fabularne i merytoryczne w dialogach, zaś nienachalna i skromna w wyrazie ścieżka dźwiękowa podkreśla surowy klimat prawdziwie Dzikiego Zachodu.

Ciepły, gdzie dramat poszczególnych postaci jest stonowany inteligentnym humorem, sytuacyjny dowcip wypiera negatywne emocje podyktowane wydarzeniami ciężkiego kalibru. Nie jest to jednak kino miałkie, ckliwe, pozbawione nerwu. Wzruszenia są prawdziwe, straty bolesne, potrzeba wzajemnej akceptacji i społecznej koegzystencji zasadne.

Stara szkoła kręcenia dreszczowców, gdzie dobre aktorstwo idzie w parze z oszczędnym w wyrazie straszeniem sprawdziła się znakomicie.