Michalina Kołacińska

Estetycznie dopracowany, ale chłodny i zdystansowany. Ostrożny jak jego bohaterowie.

Długi i męczący niczym podróż rosyjską koleją, a przynajmniej moje wyobrażenie o niej, wyrosłe na czarnoziemach niezdrowego frenetyzmu licznych podań i klechd sezamowych. Debiut fabularny Siergieja Łoźnicy, który w prostej linii z jego dokumentów się wziął, oferuje: długie, smutne ujęcia rejestrujące milczących, smutnych ludzi i wymowny, piękny krajobraz.

Inteligentne i przewrotne dialogi, klasyczna walka płci, przekora i upór głównej bohaterki przepadają w reżyserskich wyborach. Po raz kolejny zwycięża tendencyjność i schematyczność. Za takie powroty to ja podziękuję.

Chcę odnaleźć jakiś algorytm łączący ze sobą bogactwo obrazów, szczegółów, postaci, tytułów, tłumaczący umowną totalność obrazów na bardziej ludzki, powszedni język. Każdy fragment powinien być częścią większej, dowcipnej całości. I jest, a jakże. Ale w tym konkretnym przypadku, zamiast scalać i cementować, te drobne, pojedyncze elementy tylko nas dezorientują. I dobrze, bo całość jest niczym ludzkie życie: długie, szare i...

Moretti wybrał konkretną stylistykę, która zdominowała akcję i nie pozwoliła z należytą siłą zaistnieć fabule i postaciom. Między dwoma dramatycznymi wydarzeniami rozciąga się ludzka dobroduszność rodem z niedzielnego pasma familijnego, zaprawiona odrobiną infantylnego humoru.