W mroku pod schodami

Nie ma co jednak konkurować z Davidem Lynchem w tworzeniu kampowych światów, bo wychodzi z tego chłam, z którego pamięta się tylko gościa w stroju do zabaw BDSM.

To dla mnie szczytowe osiągnięcie Cravena: trochę horror, trochę czarna komedia, trochę opowieść o dorastaniu. Przede wszystkim jednak - satyra na amerykańskie społeczeństwo, a zwłaszcza jego wyższą klasę średnią, zakłamaną i pełną hipokryzji.

Krytycy dostrzegli we W mroku pod schodami krytykę współczesnego społeczeństwa, obraz gettoizacji i gentryfikacji miasta, a nawet... film polityczny. W Mamuśce i Tatuśku dostrzeżono małżeństwo Reaganów, całą historię zaś uznano za przejaw ich kapitalistycznej polityki. Nie wiem, czy warto bawić się w takie interpretacje. Lepiej zasiąść przed ekranem i po prostu dobrze się bawić. Takich filmów już się nie kręci...