Limbo

Klimatyczna estetyka noir jest największym atutem Limbo. Z drugiej strony, Ivan Sen jest aż za bardzo zapatrzony w amerykańskie pierwowzory i nie ma widzom do zaoferowania niczego nowego. Produkcję wyróżnia Australia. Jednak czy jest to zasługa filmu, a może jedynie efekt naszej mało horyzontalnej kultury? Limbo to niezbyt odkrywczy, jednak przez większość czasu udany film, o którym nie można pisać zbyt dużo, żeby całkowicie nie zepsuć jego odbioru.

Bezkresne australijskie peryferia, ciasna lokalna społeczność i niewyjaśniona, mroczna sprawa kryminalna sprzed lat. Pozbawione kolorów i nadziei Limbo to filmowa propozycja dla widzów, którzy chcą się skutecznie zatrzymać.

Daje głos skrzywdzonym, ale robi to bez wyraźnie aktywistycznego nastawienia. Przeróżne, czasem rozczarowujące elementy intrygi, bronią się właśnie jako komentarz do przeszłych nieprawidłowości i współczesnych żalów. Fabuła potrafi więc zaintrygować, nawet jeśli niekoniecznie prowadzi do zaskakujących wniosków. Chodzi raczej o sprawne zaprzęgnięcie gatunkowego mechanizmu do ważnego tematu, dzięki czemu rzecz staje się czymś więcej niż li tylko formalną zabawą.

Podobnie jak w Mystery Road i Goldstone intryga w Limbo nie jest skomplikowana. Wydaje się ledwie szkicem: dwie czy trzy sceny dialogowe i już wiadomo kto, tak jak zawsze wiedzieli o tym ci, których nikt nie słuchał. Ale też Sen wyraźnie nie jest zainteresowany intrygą.