Pukając do drzwi

Shyamalana się kocha lub nienawidzi,albo jedno i drugie przeplata się w galimatasie. I tak też jest z tym filmem , klasycznie czuć że to jego film, bez problemu odgaduje się wszelkie prowadzenia kamery,ujęcia,sztuczna scenografię. Zaczyna się dobrze,kończy jak to mawia klasyk „typowo Shyamalanowo” - niby trzyma w napięciu a jest dość rozlazłe,niby wierzymy antagonistom a jednocześnie ta sztuczność aktorska nie pozwala widzom zaufać temu co się dzieje! Ujdzie, po seansie szybko widz zapomina.