Pierwszy dzień mojego życia

Kreacja Servillo zasługuje na uznanie. Należy także docenić operatora kamery i wykorzystanie muzyki w historii. Każdy z wątków jest również interesujący, odnosząc się do tego, co aktualnie dotyka osoby rozważające ostateczne rozwiązanie. Sposób jednak radzenia sobie z weltschmerz jest przedstawiany jednak mało finezyjnie, a przez to trudno uwierzyć w przemiany co poniektórych złamanych ludzi.

Jest dobrze wyważoną komedią, która potrafi bawić, ale też wzruszać. Genovese potrafi pociągać za emocjonalne struny z zachowaniem dobrego smaku. Bywa naiwny, ale opowiada z lekkością i urokiem.

Na długo zostaje w pamięci. Zarówno przez problematykę, do bólu prawdziwych i szczerych bohaterów, jak i przez swoją niewymuszoną formę. Choćbym chciała, nie umiem doszukać się tu ckliwości, banału, moralizatorstwa. To życiowy, emocjonujący, pełen ludzkich uczuć film, który warto zobaczyć i przetrawić. I nie bójcie się - nie, nikt Was nie będzie pouczał, moralizował, zasypywał banałami. Nie w tym filmie.

Genialny w swojej prostocie pomysł dramaturgicznego samograja.

Film Paolo Genovese można krytykować za sztuczność i wymyślność, ale na pewno nie za czczość i płytkość. Finał pokazuje, w co tak naprawdę gra reżyser. A jego celem jest niesienie nadziei i wiary w ludzkie istnienie, że jest ono cenniejsze, niż jakiekolwiek teorie i ideologie, cenniejsze dlatego, że niepowtarzalne w swych wyborach oraz wzlotach i upadkach.

Nie osiągnie spektakularnego sukcesu "Dobrze się kłamie...". Świadczą o tym boxofficowe i dystrybucyjne dane. Trzeba jednak przyznać, że Genovese jest twórcą szczerze poszukującym. Poszukującym sposobu na to, aby atrakcyjnie, a zarazem introspekcyjnie opowiedzieć o budujących wartościach życia.

Nie znaczy to, że poszczególne przystanki nie są interesujące i nie dają do myślenia. Genovese w niewątpliwej intencji afirmacji życia stara się unikać prostych odpowiedzi i naiwnego optymizmu. Przypomina o małych radościach i otwartych ścieżkach, które stanowią drobne, ważne cele codziennej egzystencji. Uzmysławia, na czym polega strach przed życiem, i pokazuje, jak próbować go zneutralizować.

To jeden z tych krzepiących filmów, który mówi, że mimo wszystko warto żyć, nawet jeśli trudno znaleźć szczęście. Chwile złe są przecież równoważone przez chwile dobre itd. Sporo tutaj różnych złotych myśli.

Letni, ciepły film. Chwilami zabawny, kiedy indziej wzruszający, a jednocześnie - tak podskórnie - bardzo smutny.