Star Wars: Ahsoka

Szczerze mówiąc produkcja nie ma u mnie żadnych znaczących plusów. Lat świetności nie przypomną cameo oryginalnych aktorów i postaci, z którymi wiążą się miłe wspomnienia. Za kilka dni finał, ale obejrzę go raczej z obowiązku.

Nie oglądałem Rebeliantów i nie grałem w Fallen Order, dlatego nawiązania do Dathomiry i pochodzenie wiedźm nie jest dla mnie aż tak pasjonujące. Dla mnie to po prostu jakaś tam historia pobocznych postaci. Jestem jednak w stanie uwierzyć, że dla fanów to dość znacząca informacja i fajne rozwinięcie uniwersum. Niemniej jednak to oznacza, że aby cieszyć się w pełni serialem trzeba być na bieżąco i być za pan brat z różnymi produkcjami spod znaku Star Wars.

Wniosek jest jeden: jeśli jesteś fanem Gwiezdnych Wojen i znasz wszystkie produkcje na wylot, albo chcesz poczuć magię George'a Lucasa, Johna Williamsa i całej starej ekipy z ILM, to spoko. Ahsoka będzie się podobać i nawet jestem w stanie zrozumieć te zachwyty, które krążą po internecie. Problem jednak w tym, że pod tą przepiękną wizualnie otoczką kryją się potężne kiksy scenariuszowe.

Mam z serialem Ahsoka pewien problem. Niby się to fajnie ogląda, niby gonią się i biją, niby coś się dzieje, niby realizacja jest na wysokim poziomie, a nawet dostajemy rewelacje o znaczeniu galaktycznym, ale... Po seansie czwartego odcinka nie mogę otrząsnąć się z wrażenia, że coś tu nie gra. I to bardzo.

Niestety frajda obcowania z Gwiezdnymi wojnami nie przesłoni faktu, że scenariuszowo jest dość miałko, a aktorsko drętwo i drewnianie. I żadna ilość kozackiego machania mieczem, albo wybuchów tego nie zmienią. Czechow wywraca się w grobie ze swoją strzelbą...

Dla kogo jest ten serial? Po pierwszych dwóch odcinkach odpowiedź wydaje się jasna: dla zagorzałych fanów wydarzeń w świecie stworzonym przez George'a Lucasa, którzy bawią się w wyszukiwanie nawiązań i którzy nie zrazili się do uniwersum po ostatnich porażkach. Być może także dzieciakom, którym spodoba się warstwa wizualna. Mnie osobiście przeszkadza prostota i momentami infantylność fabuły, pod którą raczej nie kryje się nic więcej, niż zwykła rozrywka.