Paweł Służewski

Niedawna premiera nowego Znachora, a teraz wejście na ekrany Smoka Diplodoka pozwala sądzić, że między nami wciąż pulsuje i krąży ta sama krew, że wspólnototwórcza siła polskiej popkultury nie kończy się na Wiedźminie i są jeszcze artyści, którzy pragną dostarczać tlen w zbolałe konfliktem jednostki. To bardzo cieszy. Bo przecież tego, szczególnie dzisiaj, tak bardzo wszyscy potrzebujemy.

Wychodząc z sali kinowej, miałem w pamięci scenę głodnych bliskości, ekstatycznie wybiegających na korytarz członków ekipy filmowej. Po raz pierwszy od dawna to nie ja wyrzuciłem obejrzany film z głowy, ale to film wypluł mnie - i to prosto w ramiona towarzyszących mi na seansie najbliższych. Odetchnąłem. Dobrze jest czasem odetchnąć, wiedząc, że znajdujemy się po ważniejszej stronie ekranu.