Magdalena Link-Lenczowska

Costa-Gavras punktuje notoryczne dziś zamiatanie widma śmierci pod dywan. Pod mieszczańsko-intelektulną, syto zadowoloną, retoryczną po frankofońsku formą wyczuwalne jest wspomnienie charakterystycznego dla reżysera, politycznego pulsu. Film, rodzaj apelu i psychoterapii zarazem, rewindykuje bowiem prawo do walki o życie do samego końca. Do tego, by móc stąd iść z godnością, bez pozostawiania śladu strachu.

Nawet rodzinne katharsis, do którego powoli prowadzi tężejąca z komedii ku dramatowi narracja, nie daje tu uwalniającej odpowiedzi. Hard Truths to film szczególnie wierny rozumieniu przez reżysera kina jako pozbawionego dydaktyzmu spektaklu, którego rolą jest budowanie emocji. Odkłada więc ironię, by pozostawić widzów, wreszcie skłonnych do empatii, samych z bohaterką. Nareszcie nagą.

Temu niepozornemu filmowi udaje się znacznie więcej i pewnie dlatego, przemknąwszy przez ekrany kin w Hiszpanii, stał się tam następnie przebojem platform streamingowych - empatycznie, z bliska wciąga nas w proces, przez który przechodzi para bohaterów, pokazując, jak przemocowa hieratyczność rezonuje w kolejnych społecznych sferach, wywołując dalsze napięcia: od geopolitycznych, przez rasowe, po płciowe, zarówno w makro, jak i mikroskali.