Julia Świerczyńska

Historia, choć krótka, daje sporo frajdy, bawi, a i przy okazji powala bogactwem renesansowej sztuki i muzyki.

Zarówno oprawa graficzna, muzyka, klimat, jak i nowe łamigłówki stanowią bardzo przyjemne zaskoczenie, nie wspominając już o ukrytych tu i ówdzie smaczkach z poprzednich części. Martwi jednak nieco naciągana fabuła, strasząca również niedopracowanymi dialogami i dubbingiem.

Historia Johna Blake'a wciąga, pomimo niejasności pojawiających się w trakcie rozgrywki. Zarówno manipulowanie atmosferą, jak i taktyka wzbudzania niepokoju ciszą oraz krępującym, przerażającym otoczeniem, zostały przez Sigma Games opanowane niemalże do perfekcji.

Nie wyróżnia się w jakikolwiek sposób w morzu innych, podobnych do siebie gier HOPA. W porównaniu z wytworami produkcji Artifex Mundi animacje i historia zaprezentowane przez World Loom Games wołają o pomstę do nieba, desperacko domagając się nie tyle dopieszczenia, co generalnego remontu oraz odrobiny duszy.

Pomysł wcielenia się w rolę oskarżonego i brania aktywnego udziału w obronie swojej, jakże winnej osoby wydaje się intrygujący i nowatorski. Cieszy mnogość zakończeń oraz sposobów na zmanipulowanie dowodów i w efekcie oszukanie sędziego. Wiadomo oczywiście, iż gry powinno się tworzyć w szerszym gronie, by doszlifować kwestie graficzne oraz techniczne, jednak jak na samodzielnie wykonaną pracę prezentuje się wcale przyzwoicie.

Jakkolwiek "Ego Protocol" z pewnością jest bardzo sympatyczną grą na urządzenia przenośne, tak na komputerze może wydać się nieco uciążliwa i niewciągająca. Brak fabuły i możliwości porównania statystyk z innymi graczami sprawia, iż momentami brakuje tego czynnika zachęcającego do dalszej gry i większego wysiłku w zdobywaniu punktów.

Tematyka z pewnością skłania do rozmyślań, nie skupiając się jedynie na prostej rozrywce. Mimo to, wciąż musimy borykać się z pewnymi niedopowiedzeniami fabularnymi, które mogą wprawić w lekkie zakłopotanie. Niemniej jednak sama protagonistka oraz jej towarzysze z pewnością są w stanie nadrobić te nieścisłości humorem i nieirytującymi charakterami, co przy obecnie powstających przygodówkach jest na wagę złota.

Większość gry spędziłam na rzucaniu złośliwych uwag na temat głupkowatych kartonowych postaci bądź jak najszybszym przełączaniu dialogów, żeby nie musieć już słuchać głosu protagonistki. A choć grafika i sympatyczne nawiązania do legend i baśni osłodziły nieco całą tę przeprawę, w ustach wciąż pozostał mi gorzki posmak.