Wolontariuszka w szpitalu nawiązuje specyficzną relację z jednym z żołnierzy dotkniętych tajemniczą śpiączką.
- Aktorzy: Jenjira Pongpas, Banlop Lomnoi, Jarinpattra Rueangram, Petcharat Chaiburi, Tawatchai Buawat i 11 więcej
- Reżyser: Apichatpong Weerasethakul
- Scenarzysta: Apichatpong Weerasethakul
- Premiera kinowa: 10 lutego 2017
- Premiera światowa: 18 maja 2015
- Ostatnia aktywność: 14 października 2023
- Dodany: 14 listopada 2016
-
Oceny krytyków
-
Oceny użytkowników
-
Recenzje krytyków
-
WięcejIntelektualna, estetyczna roszada, która każdemu odbiorcy może przynieść coś zupełnie innego.
-
Więcej
Pomimo że akcja "Cmentarza..." posuwa się do przodu w ślimaczym tempie, tajski twórca udowadnia, że doskonale wie, jak wynagrodzić naszą cierpliwość. Pojawiające się na ekranie bez zapowiedzi erupcje humoru i elementy wizualnej poezji wyostrzają zmysły, tworząc wokół filmu aurę nieprzewidywalności.
-
Więcej
Ekscentryczny, ale wbrew pozorom łatwy w odbiorze, bo mówiący o emocjach i lękach uniwersalnie dotykających ludzi. Ma magiczną własność zjednywania serc o każdym kolorze, kształcie i wrażliwości.
-
Więcej
Choć śmiało można jego najnowsze dzieło zaliczyć do tracącego na popularności slow cinema, to zaopatrzył je w subtelny i ciepły humor.
-
Więcej
Jest zbudowany niczym poemat i stanowi odę do zwykłego życia oraz odtruwa organizm z toksyn.
-
Więcej
Duchowy wymiar filmu nie powinien być żadną nowością dla widzów poprzednich filmów Apichatponga, ale linearna, w miarę przystępna historia oraz pogodny, lekki nastrój są dość dużym, pozytywnym zaskoczeniem.
-
Więcej
Weerasethakul nie stawia jednoznacznych tez społecznych ani psychologicznych, lecz dyskretnie opisuje stan świadomości, a może raczej nieświadomości swoich rodaków. W twórczości Taja "Cmentarz wspaniałości" jest chyba filmem najmniej udziwnionym formalnie, a zarazem najprzyjemniejszym w odbiorze.
-
-
Recenzje użytkowników
-
Dzieje się niewiele, żeby nie napisać że nic się nie dzieje.
Dlaczego filmy Weerasethakula są niestrawne dla przeciętnego widza? Otóż emanują one scenami maksymalnie statycznymi, nic nie wnoszącymi do historii (której też zresztą nie ma), zwyczajnie nudnymi, a co gorsza momentami obrzydliwymi (typu - kilkunastominutowe zbliżenie na pojemnik z moczem). Dwie godziny wyrwane z życiorysu, żeby gapić się na leżących pacjentów szpitala. -
#16nh. Bardzo uspakajający obraz „kontemplacji duchowej codzienności” (7.5)
-
Kolejny niechlubny przykład gdzie forma nazbyt dominuje nad treścią. Mimo wszystko forma urzeka swoim lekkim artyzmem ale od połowy nie da się konsumować treści
-
Kino. NH. Niesamowita podróż, nie tylko do dalekiej Tajlandii, ale w świat w którym sny mieszają się z jawą.
-
DKF: Poszukiwanie własnego spojrzenia na świat duchowy między kolejnymi wcieleniami. Niezrównane :)
-
Jest w tym filmie aura szeroko pojętej wspaniałości. Plastyka obrazu, neony, nastrojowość i hipnotyzujące tempo to unikalność tej opowieści. Ale brakuje mi czegoś co zachwyci w dialogu lub nada temu filmowi więcej twórczej niesamowitości w fabule.
-
Wspaniałe, ciche kino o miejscu, w którym przeszłość i teraźniejszość łączy się we śnie a ludzie i duchy żyją wspólnie w harmonii, lecząc dawne traumy.
-
