Pół wieku poezji później

Prawdziwy owoc pasji i pozycja obowiązkowa dla fanów uniwersum wiedźmińskiego.

Choć wielokrotnie zwątpiłem w zakończenie prac nad filmem, to muszę przyznać, że warto było czekać, bo końcowy efekt przerósł moje oczekiwania. Spodziewałem się krótkiego, fanowskiego wideo, a dostałem produkcję pełnometrażową, która w wielu aspektach nie odstaje od produkcji wysokobudżetowych. Film ma trochę wad, typu drętwa gra aktorska czy słabe sceny walki, jednak to nic przy świetnie zrealizowanej całości.

Choć rzeczywiście mamy do czynienia z projektem realizowanym od fanów dla fanów, to jednak udało się stworzyć naprawdę udany film.

Nie bawi jak wysokobudżetowe dzieła, lecz oglądałem to z dużą sympatią dla pracy i zaangażowania tych ludzi. Mojemu wiedźminofilskiemu serduszku było ciepło podczas seansu. Plus za sympatyczny akcent po napisach końcowych. Udowadnia to zresztą, po raz kolejny, że twórcom naprawdę "się chciało".

To film fantasy zrealizowany z miłości do świata wiedźminów, pełen odwołań i inspiracji do literackiej sagi i gier. To widać, czasem też słychać. Ma swoje techniczne niedoróbki, mógłby mieć lepszą, sensowniejsza fabułę i bardziej rozwiniętą postać antagonisty i więcej emocji, ale kurczę blade... Polak potrafi! To stwierdzenie pasuje tu jak ulał.

Zrobiona z sercem produkcja od fanów dla fanów. Myślę, że Andrzej Sapkowski powinien być zadowolony.

Umówmy się - trudno ocenić produkcję w klasycznych kategoriach kina. Uczciwiej jest potraktować obraz jak wiele rewelacyjnych produkcji fanowskich, które rozszerzają historię z danego uniwersum, aby zaspokoić głód nienasyconych fanów. Nawet jeśli momentami scenariusz jest lekko toporny a dialogi czerstwe, mamy gdzieś z tyłu głowy świadomość, aby nie podchodzić do tematu zbyt surowo.

Jestem dumny, że w Polsce powstało tak ciekawe dzieło biorące na warsztat ten trudny gatunek, jakim jest fantasy, i do tego w wersji aktorskiej. Gdybym miał to oceniać jako zwykły film, oczywiście można by się czepiać wszystkiego, ale jest to projekt od fanów dla fanów i w takiej konwencji należy na niego patrzeć.

To ogromny sukces i wielka praca, zrobić fanowskimi środkami pełnometrażowy, sensowny, nie najgorzej zagrany obraz z pięknymi lokacjami. Historię o ostatnim z wiedźminów dobrze się ogląda, bywa poważna i zabawna, na pewno oddaje klimat sagi. Bardzo bym chciała, żeby ta inicjatywa żyła długo i szczęśliwie, przynosząc kolejne udane projekty.

Choć film nie okazał się tym, czym spodziewałem się, że będzie, nadal jest to produkcja na dosyć wysokim poziomie. Intencjonalnie nie nazywam jej tutaj fanowską, ponieważ w porównaniu do pewnych hitów wyświetlanych w kinie jest ona na o wiele wyższym poziomie.

Bierzcie i oglądajcie to wszyscy, bo warto. "Pół Wieku Poezji Później" to nie tylko świetnie zrobiony hołd dla ukochanej franczyzy twórców. To również - a może przede wszystkim? - udane, barwne i ciekawe kino, odmienne od tego, co zwykliśmy oglądać na polskich ekranach.

Jest warty obejrzenia, zwłaszcza, iż jest jedną z niewielu fanowskich produkcji zrealizowaną z takim rozmachem oraz profesjonalizmem. Jak wspomniałem wyżej film ma zarówno zalety, jak i wady, jednak w mojej opinii, to plusy dominują.

Nie jestem w stanie przymknąć oka na to, że scenariusz kładzie cały utwór na łopatki i sprawia, że Pół wieku poezji... jest po prostu słabym filmem. I to chyba boli najbardziej, bo, jako czytelnik, gracz i kinofil, wybaczyłbym usterki techniczne, gdybym otrzymał porządną historię...

Krytyka fanowskiej produkcji o wiedźminie Lambercie jest tak naprawdę narzekaniem na stan naszego kina fantastycznego w ogóle.