Drakula

W ogólnym rozrachunku, pomimo naprawdę słabiutkiego i lekko psującego klimat ostatniego odcinka, produkcję BBC i Netflixa uważam za bardzo udaną i naprawdę ją gorąco polecam. Warto spędzić te cztery i pół godziny pod kocem obserwując niby znaną opowieść, ale w trochę innym wydaniu. A jeśli nie chcecie tego zrobić dla Draculi, to zróbcie to dla Agaty Van Helsing. Warto. Oj warto... Naprawdę warto!

Kawał przyjemnego seansu. Mimo, że ma wiele niedoskonałości, to potrafi wciągnąć swoim barokowym klimatem zestawionym z współczesnym poglądem na wiele spraw.

Twórcy nie potrafią się zdecydować, czym ich dzieło ma być: serialem grozy, makabreską, kryminałem, czy horrorem psychologicznym.

Na serialu Dracula strasznie się wymęczyłem, totalnie mnie nie porwał i mało brakowało bym zasnął w trakcie oglądania. Cały mrok budowany na ohydnych scenach wcale nie był tak ciekawy, jak prezentowało się to w trailerach.

Po ostatnim - słabszym - sezonie "Sherlocka" panowie Moffat i Gatiss wracają do wysokiej formy, nie wypalając się. Bardzo interesujące spojrzenie na legendarnego wampira, z wieloma świeżymi pomysłami oraz wyrazistym stylem twórców. Dracul otrzymał - momen omem - świeżą krew.

Nie chcę nazywać Drakuli totalnym niewypałem, ale po obejrzeniu trzeciego odcinka trudno mi użyć jakiegokolwiek innego słowa. Pierwsze dwie części tej wersji klasyka sprawdzają się dosyć dobrze i mimo mniejszych i większych wad pozostawiają po sobie w miarę dobre wrażenie. Trzeci epizod wywala się na pysk już od drugiej minuty i im dalej tym gorzej.

Jeśli tak ma wyglądać opowieść o postrachu Transylwanii w XXI wieku, jeśli nie udaje się jej ani zaskakiwać, ani straszyć, to weźmy to za znak, że należy dać hrabiemu spokój i zamknąć go na dłuższy czas w wygodnej trumnie.

Nowy "Drakula" spełnił wszelkie moje oczekiwania. Dostałem tytuł kompletny, przedstawiający dobrze znane losy wampira, ale w sposób oryginalny. Niebojący się eksperymentować, dzięki czemu pozostający w pamięci. Również nakreślony konflikt między Agathą a Drakulą wypada przekonująco, aż żałuje się, że to wyłącznie miniserial. W mojej opinii, co dla niektórych może być herezją, kreację Claesa Banga powinno stawiać się na równi z tymi stworzonymi przez Christophera Lee czy Belę Lugosiego.

Oglądając bawiłem się świetnie i cieszy mnie to, że nie dostaliśmy powtórki z rozrywki, a zupełnie nowe podejście do tragicznego potwora z Wołoszczyzny. Jakkolwiek czuję spory niedosyt.