Solaris mon amour

Widmowość i transowy rytm tego stanu zawieszenia udzielają się zresztą widzom, czarno-biały balet jest piękny, ale i przerażający. Terapeutyczny wymiar Solaris Mon Amour nie daje łatwego ukojenia, prosta skądinąd historia zamienia się w rękach Mikurdy w wehikuł czasu, w którym wedle potrzeby możemy zagubić się w bezmiarze i śnić, jak i uporządkować sobie kilka spraw zanim nie powrócimy z gwiazd.

Awangardowa panorama kosmosu niezaistniałego i zarazem osobiste wyznanie bezradności - tak, to da się zrobić. Trzeba tylko zawiesić oczekiwanie, że wielkie opowieści wymagają wielkiej skali i bombastycznych środków artystycznych. Oraz obudzić w sobie wiarę w terapeutyczne moce archiwów.

"Solaris Mon Amour" trudno nazwać dokumentem, pomimo że premierę ma na festiwalu z filmami dokumentalnymi. Nieprzypadkowo odwołuje się do nowofalowego filmu "Hiroszima, moja miłość". To wysmakowana wizualna i foniczna mieszanka konceptualna mająca wartość dodaną.