Szef Roku

Jest nie tylko świetny w kategoriach rozrywkowych, ale też rysuje nową rzeczywistość zbudowaną wokół osiągania sukcesów kosztem zdrowia ludzi, dzięki którym ten sukces się osiąga. Takie poczucie po seansie gwarantuje scenariusz, ale też Javier Bardem tworzący bohatera bardzo niejednoznacznego, potrafiącego skrywać emocje. Blanco jest jednak tylko człowiekiem i narastające problemy obnażają jego prawdziwe oblicze.

Równowaga między pracą a życiem prywatnym to temat niezliczonych opracowań i poradników coachingowych. Ale mogę się założyć o swoją premię, której nie mam, że nic lepszego od "Szefa roku" nie znajdziecie.

To nie jest film dający łatwe rozwiązania czy straszący rzeczywistością. To produkcja narodzona z pełnej świadomości tego co nas otacza i stworzona z założenia, że jeśli nie możemy zmienić nic w tym momencie, to krokiem w dobrą stronę jest patologię przynajmniej obśmiać i zironizować. A to wszystko z pewną sympatią.

O ile The Office przedstawiało życie firmy w sposób groteskowy, przesadzony i wyśmiewający wszelkie te dziwne praktyki, to Szef roku zostawia nas z nieco innymi odczuciami. Bardziej negatywnymi, bardziej uświadamiającymi nas, że to jednak nie jest komediowa fikcja oglądana do obiadu dla poprawienia nastroju. Że The Office pokazywało to samo, ale w krzywym zwierciadle. Tu zwierciadło jest prawdziwe i niewybaczalne, niczym wskazania idealnie wykalibrowanej wagi.