Alicja Cieślewicz

Może to ze względu na sentyment, albo ze względu na fakt, że takie ciepłe, niecukierkowe filmy rzadko już goszczą na dużym ekranie, ale brakowało mi takiego kina i na seansie bawiłam się wyśmienicie. I przede wszystkim bardzo pozytywnie się doładowałam. I chociaż zostawiamy Bridget w satysfakcjonującym epilogu, to nic nie poradzę na to, że będę mocno tęsknić.

Nie mamy tu do czynienia z przerostem formy nad treścią. To, że ten film ma momentami wręcz hipnotyzujący efekt, nie zmienia faktu, że jest to przede wszystkim urocza i intrygująca historia bohaterów, którym nie sposób nie kibicować.

Film jest długi i tak jak pierwszy i drugi akt zachowują odpowiednie tempo, tak końcówka przypomina nieco dopychanie wydarzeń na siłę kolanem, by zmieścić wszystko w niecałych trzech godzinach. To trochę zgrzyta, ale nie psuje przyjemności oglądania.

Tutaj wszystko jest przesadzone i wyolbrzymione, a sceny walk, których jest sporo, zamieniają się w festiwal latających kończyn i fontanny krwi i właściwie nie chciałabym się niczego czepiać, bo styl i forma, jakkolwiek osobliwe i szalone, bardzo dobrze się sprawdzają. Gorzej jednak z samą fabułą, której tu jakby nie ma.

I mimo że scenariuszowo można było wycisnąć z tej historii więcej, to i tak bardzo jestem reżyserowi wdzięczna, że z naszej bogatej historii wyciągnął coś innego niż martyrologię. W końcu Polacy pod zaborami nie tylko planowali kolejne powstania, ale też zwyczajnie się bawili. Może będzie to sygnał dla innych reżyserów, żeby w swoich filmowych planach sięgali wstecz dalej niż do II wojny światowej.