MBetnerski

Najlepsza filmowa interpretacja utworu „Lascia ch'io pianga”, a jednocześnie najbardziej kuriozalny komentarz do odwiecznej wojny damsko-męskiej (końcówka...) i najlepszy dowód na to, że kiedy się nie jest Bergmanem, reżyserowanie filmu w stanie depresji nie jest najlepszym momentem na nabranie weny twórczej.

Film niewątpliwie kunsztownie zrealizowany, ze wspaniałymi czarno-białymi zdjęciami, odwołaniami do kina modernistycznego (radzę rzucić okiem na neon „L'Eclisse”) oraz świetną rolą Kulig... Ale ma się wrażenie, że cała miłosna gmatwanina głównych bohaterów pomiędzy Wschodem a Zachodem jest bezsensowna. Film oddziałuje bardziej emocjonalnie aniżeli pod względem logiki wydarzeń, co można traktować jako zaletę albo wadę.

Doskonały scenariusz (nieustannie powracające motywy oka, samolotu, domknięta rama narracyjna) oczywiście może rodzić wątpliwości – czy transcendentalizm Weira nie jest naiwny? – ale rozdzierające zakończenie tym bardziej upewnia widza w tym, że życie jest jedynym, co mamy, a reszta to tylko cząstki wspomnień – naszych, czyichś wspomnień. Przejmująca rola Rosie Perez oraz zniuansowana gra Jeffa Bridgesa dają pole do namysłu.