StVincent

Kameralny i naturalny. Uspokaja w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa, następnie powoli, tragicznie łamie serce. Film mnie zaskoczył, a końcówka bardzo subtelna.

Fabuła kroczy powoli, donikąd i nagle przechodzi w ostatni akt, który jest jeszcze bardziej frustrująco bezcelowy. Film, o którym zapomni się po tygodniu.

Umówmy się, ten film nie jest idealny, ale mnie to nie obchodzi, bo mnie poruszył do granic. Cudowny Victor Polster - świetne przygotowanie do roli.

Poza świetnymi rolami i kilkoma cytatami, w tym filmie nie ma nic nadzwyczajnego. Nawet kiedy wplątano morderstwo, to twórcy maskują to przez połowę filmu.

Dobrze wykorzystano relacje międzyludzkie, by zaangażować w niesprawiedliwość polityczną i społeczną, która stała się trwałą częścią współczesnej historii. Marka Ruffalo jako geja totalnie nie kupuję, natomiast jako aktywistę już tak.

Spektakularny jest moment katharsis - całego bólu, radości, ucisku i erotyzmu. Film o chłopcu w letargu, jednak nie brakuje tutaj energii.

Zaskakująco dobrze poprowadzone studium postaci, gdzie spotykają się dwa pokolenia. Wydawało się, że zakończenie było trochę nagłe, ale w dobrym momencie.

Mam wrażenie, że filmy o kobiecej seksualności są mniej rozpoznawalne niż te o męskiej. "Złe wychowanie Cameron Post" jest filmem autentycznym i w tym tkwi moc

Mocne przesłania, jednak kiedy łączysz kropki, to nic konkretnego z tego nie wychodzi. Mimo tego, seans uważam za przyjemny.

Wystarczyło powierzyć Hugh Jackmanowi rolę w tym filmie, aby okropna i przebiegła osoba wydawała się urocza oraz sympatyczna, a przy okazji zrobić dobry film.

Najmocniejszym punktem filmu jest obsada. Historia Agnis była o wiele bardziej interesująca i wolałbym żeby ten film był o niej.

Nie do końca dopracowana, ale ciekawa historia.Depresyjna fantazja o nieszczęśliwej miłości i ucieczki od niej. Cate, tym razem Baldchett, piękna jak zawsze.

Mimo, że historia jest prosta i bezpośrednia, w całym świecie przedstawionym jest mnóstwo symboliki i hołdów. Saoirse pokazuje, że jest wszechstronną aktorką.

Gorsza wersja "Marii Antoniny" Sofi Coppoli. Coś w tym filmie jest nie tak, bo są pewne sceny, które wybrzmiewają, ale reszta jest nad wyraz nudna.

Bardzo udany film z typu guilty pleasure i cholernie sentymentalny, ale w takim dobrym znaczeniu. Główne bohaterki to wielowymiarowe postacie i nie opierają się na żadnych stereotypach, które zwykle widzimy w filmach szkolnych.

Dobrze zredagowany, nie popada w skrajne głupotki i jest utrzymany w dobrym tempie. Nie tyle film naukowy, co poprawnie ukazujący psychologię tłumu.

Samoświadoma anty-komedia. Kiedy Billa Murray powiedział „Cholera, nie mogę już tego znieść!”, to był moment, w którym utożsamiłem się z tym bohaterem. Mam wrażenie, że film jest wyżej oceniany przez pryzmat reżysera, który uchodzi za nowatora, jednak w tym przypadku nie wyszło.

Najlepsza jest sekwencja kulminacyjna podczas gry w baseball, głównie dlatego, że jest oryginalna i wyszła najlepiej. Nielsen jest niezawodny w tej roli.

"Kanał" jest wysoce klaustrofobiczny i niewygodny, a przez to bardzo realistyczny. Chyba najbardziej ze wszystkich filmów o powstaniu. Ostatnie sceny mrożą krew w żyłach i niczym horror stają się druzgocącym koszmarem.

Wojciech Has sporo moralizuje, ale nie bawi się w krytykę społeczeństwa. Cała istota tego, co przedstawia, kryje się w cieniu alkoholizmu. Wstrząsający film.

"Konsul" to film, do którego będę wracać jak w przypadku "Kogel Mogel". Świetna rozrywka i genialny, choć prosty jak słup scenariusz.

Podoba mi się, że każda z postaci ma przypisaną rolę społeczną i na tym polu rozgrywa się cała intryga, oraz przekaz, który wybrzmiewa na końcu.

Najlepszą rzeczą w tym filmie jest to, jak każda postać sprzeciwia się naszym oczekiwaniom od pierwszych wrażeń. Kobiece "Stowarzyszenie umarłych poetów".

Oceniając ogólnie ten film nie jest turbobeznadziejny, ale oglądanie go boli prawie w każdej minucie..

XXI wiek nie jest dobrym czasem dla polskich dramatów historycznych. "Kamerdyner" to mdła wydmuszka, którą ciężko się ogląda.

Myślę, że reżyserka miała coś ważnego do powiedzenia na temat społeczeństwa i kapitalizmu, jednak nie potrafiła tego przekazać. Wiele się tu dzieje tematycznie: choroba psychiczna, chęć zniesienia systemu, obowiązki rodzinne, ale efekt końcowy nie zadowala.

Bardzo dobry film ze stosunkowo małym budżetem, a wypada lepiej większość filmów komiksowych. Nie pogardziłbym kontynuacją Brzoskwiniowego Gaju.

Film przedstawia historię napadu, skrupulatnie zaplanowanego i bardzo technicznego. Lubię tego typu (nie)realizm w kryminałach. E. Norton świetny jak zawsze.

Bywały lepsze animacje, ale też i gorsze. Ten leży pośrodku, z tym że nie dał ani chwili znudzenia, dzięki czemu zapewnił lepszą rozrywkę niż typowy średniak.

Zapomniałem już o westernach i cieszę się, że ta produkcja pomogła mi odświeżyć ich klimat. Film zrobiony w dobrym stylu.

„Elf” może nie jest najlepszym filmem świątecznym wszechczasów, lecz jest taki jak Buddy - słodki, niewinny i ujmujący. Mnie zauroczył, mimo że dopiero wiosna!

Nie potrafię napisać nawet krótkiej recenzji, ponieważ to nie jest film. Ogromne rozczarowanie, pierwsza część była nawet zabawna...

Angelina Jolie odkupia swoje winy jako reżyserka prezentując widzom ten film. To osobista historia, która jest wyraźnie dziełem życia, lecz po prostu nie sposób się w nią zanurzyć. Czy w tym wypadku to źle? Według mnie nie, ponieważ nie miał być to wyciskacz łez, i nie musiał, bo jest prawdziwy. Po prostu bardziej działa zdumiewająco niż rozczulająco.

"Focus" to film pretensjonalny, zrobiony w dobrym stylu. Duży tu bałagan - wiele zwrotów akcji, lecz rozrywka porządna. Smith & Robbie to duet znakomity.

"Nieracjonalny mężczyzna" jest jednym z najbardziej zaskakujących filmów Woody'ego. Allena. Mimo podniosłego tonu sporo w nim akcji. Film zapewnia świetne dialogi i urzekające aktorstwo Emmy Stone, i koniec końców dostajemy także klasycznego Allena.

S1- 7.8 | S2- 7.8 | S3- 6.4 | S4- 5.4 | Ciekawy, alternatywny sitcom. W trakcie S3 czuć już zmęczenie materiałem, chociaż nadal pojawia się wiele plot twistów.

Absurdalne podejście do slashera. Po tylu dobrych opiniach spodziewałem się czegoś, co przełamuje pewne schematy, przebija balonik strachu i potrafi zabłysnąć przemyconym humorem (np. jak w "Krzyku"), a zawiodłem się. Mógłby być traktowany jako laurka dla kina gatunkowego, jednak reżyser nie prezentuje niczego nowego, czego widz wcześniej by nie widział. A wiele scen to istna zrzynka z "Drogi bez powrotu", "Wzgórza mają oczy", czy "Toporu".

Znając dorobek Spielberga, można zobaczyć, że ten film obejmuje obawy i inne elementy, które powracają w jego karierze. Fenomenalny sukces "Szczęk" pozwolił Spielbergowi zrealizować głęboko odczuwalny, osobisty projekt.

S1- 3.9 | Jedynie dwa odcinki na 13 (!!) były dobre, reszta to nieporozumienie. Niezbyt zabawny i absurdalny, lecz nie jako aspekt humorystyczny. Główna bohaterka nie do zniesienia.

S1- 8.5 | Niewiarygodne jak wiarygodny był ten serial. Bardzo przytłaczający klimat, świetnie ukazane przeprowadzenie śledztwa. Bardzo dobra produkcja Netflixa.

S1- 7.8 | S2- 8.3 | Moje największe, pozytywne zaskoczenie jeśli chodzi o seriale. Idealny typ humoru, absurdalne sytuacje i przerysowane postaci. Uwielbiam.

„Midnight Express” w punkt przedstawia popadanie w obłęd. Reżyser pokazuje, że będąc w pewnej społeczności, jest się bardzo samotnym.

"Niewidzialny człowiek" opowiada o klasycznym stworze, kierując energię z minionej epoki w coś istotnego dla współczesności. W nadmiarze remake'ów jest to bardzo świeże spojrzenie na kino grozy. Kreacja Elisabeth Moss świetnie dawkuje napięcie, ponieważ towarzyszy widzowi przez cały seans.

Historia opowiadana jest z perspektywy prawnika, a mimo to mamy możliwość poczucia więzi emocjonalnej z pozostałymi bohaterami. To co mi się podoba, to fakt, że nie ma wyraźnej linii postaci. Drugoplanowe wybrzmiewają jako pierwszoplanowe bądź odwrotnie, co nadaje im pełnego wymiaru.

Ile bym filmów nie obejrzał, to Clint Eastwood wygląda tak samo. Wiecznie żywy, z korzyścią dla wszystkich. Świetnie zagrany film.

S1– 7.3 | S2– 9.0 | S3– 6.3 | Chyba najlepszy niekomediowy, polski serial. Drugi sezon to petarda, bardzo trzyma w napięciu.

"Emma" wybrzmiewa przede wszystkim nastrojową muzyką i czarującymi bohaterami. Film odbieram jako prześmiewcze dzieło na temat nadmuchanego wizerunku arystokratów. To połączenie ponadczasowej książki Jane Austen ze świeżym spojrzeniem reżyserki Autumn de Wilde.

Uwielbiam sposób w jaki Almodóvar szanuje kobiety w swoich dziełach. Jak zwykle wiele kluczy interpretacyjnych i przemyślana intryga.