P_Modzelewski

Wiele elementów sprawia, że uzasadnionym jest stawianie TWBB w czołówce XXI wieku. Dla każdego wybijające się może być coś innego. W moim przypadku jest to główna idea, a więc zobrazowanie instrumentalizmu w ludzkim działaniu i najgorszy jego cech i skutków - w sposób niezwykle trafny.

Luca Guadagnino artystą i estetą jest. Tym razem udowadnia to w ramach horroru. Jednym jednak z tych horrorów, które nie straszą, a najwyżej "grożą". Mimo to ( a raczej - dzięki temu) potrafią zostać z nami na więcej niż jeden wieczór.

Wielkomiejski egzystencjalizm naszych czasów. Obraz, który ma szansę stać się klasykiem dla następnych pokoleń. Jeden z tych filmów, które zyskują przy kolejnych seansach lub przy wnikliwych analizach. Niepojawienie się wśród nominowanych do Oskarów jest kompletnym nieporozumieniem - a zawiniła chyba forma, może zbyt trudna dla akademików.