Alicja Cieślewicz

Twórcy zgrabnie zadbali o to, by wątków z tego filmu nie dało się wykorzystać propagandowo w obecnej dyskusji w podzielonych mocno Stanach Zjednoczonych. Ze szczątkowych informacji, które tu dostajemy dowiadujemy się na przykład, że sojusz przeciwko władzy centralnej zawiązały Kalifornia z Teksasem, co jest jak wiemy kompletnie nieprawdopodobne we współczesnych realiach. Dzięki takiemu zdystansowaniu się od prawdziwej sceny politycznej, obraz zyskuje bardziej uniwersalny wymiar.

Film się świetnie ogląda, bo jest bardzo zabawny. Dawno nie słyszałam tak błyskotliwych dialogów. To naprawdę ulga obejrzeć dzieło kulturowe, które ma za nic poprawność polityczną. Aktorzy sprawują się wyśmienicie, zwłaszcza występujący w roli głównej Jeffrey Wright. Sceny, w których profesor literatury próbuje karkołomnie wcielić się w "gangstera" należą do najlepszych i najśmieszniejszych, zwłaszcza, gdy się zaobserwuje reakcję zachwyconych adresatów tego przedstawienia.

Oczywiście muszę przypomnieć, że żeby mieć frajdę z takich filmów, trzeba przed seansem zawiesić na kołku poczucie rzeczywistości. Tu jak ktoś obrywa nożem między żebra, to za bardzo się tym nie przejmuje. Po tęgim laniu, jakie tu co niektórzy dostają, wydawałoby się, że musi się to skończyć co najmniej śpiączką, a nie wzruszeniem ramion. Ale dzięki temu film kipi energią i czuć wszędobylskie napięcie.

Bardzo starannie przemyślane kino, idealnie zrealizowane na każdym etapie produkcji. Seans trudny i wymagający, ale tak często bywa z najlepszymi filmami, o których potem nie sposób zapomnieć.

Ta część jest bardziej dynamiczna. Nie zabrakło intryg knutych w ciemnych pomieszczeniach i ciężkiej atmosfery, ale jest też wiele scen wypełnionych czystą akcją i ogląda się to świetnie. To idealny przykład wspaniałego epickiego kina za gazylion dolarów, gdzie absolutnie nie oszczędzano na niczym, od zatrudnienia największych gwiazd po dopracowanie najmniejszego elementu scenografii.

Ten film ma wiele warstw, w które można się po kolei zagłębiać i analizować, ja jednak od razu oceniłam go wysoko, bo całkowicie pochłonęła mnie opowiadana tu historia. Świat zewnętrzny przestał istnieć. Gdyby na sali wybrzmiał alarm przeciwpożarowy, najprawdopodobniej bym go nie usłyszała lub co najmniej zignorowała. Takie doświadczenie niestety jest rzadkością w kinie, więc tym bardziej je cenię. To przede wszystkim zasługa fantastycznego scenariusza, ale i aktorów

Najlepsze komedie charakteryzują się tym, że nawet jeśli humor nie działa, to przyciągają widza angażującą historią. Tutaj historii nie ma. Są epizody niesklejone w koherentną fabułę. Jedna scena dla bolszewików, jedna dla nazistów, jedna dla ukrywającej się żydowskiej rodziny. I obowiązkowo podany na ekranie rok, żeby widzowie się nie pogubili w tym kalejdoskopie. Brniemy naprzód, nieważne że po łebkach i z niedokończonymi wątkami. W końcu trzeba upchnąć kilkadziesiąt lat w dwie godziny.

Budowaniu atmosfery na pewno pomaga fakt, że jak na europejską produkcję przystało zastosowano tu dość oszczędne środki wyrazu. Idealnie współgrają z surowym krajobrazem. Siła ciężkości opiera się na bohaterach i podejmowanych przez nich często ryzykownych decyzjach, ale dzięki temu, że na początku scenariusz pozwala nam ich lepiej poznać, wypada to spójnie i zrozumiale dla widza.

Jest to niewątpliwie dość przygnębiający seans, jesteśmy z bohaterami bardzo blisko i każda ich tragedia uderza również w nas. Ale w końcu po to się chodzi do kina, żeby czuć i przeżywać.

Duże rozczarowanie bierze się zapewne stad, że film reklamowany jest Henrym Cavillem w roli agenta Argylle'a, a jak przychodzi co do czego, to okazuje się, że aktor jest tu na dosłownie parę minut i nie ma zbytniego wpływu na fabułę. Zawód przeżyją również ci, którzy spodziewają się regularnego kina szpiegowskiego a' la James Bond. Solennie ostrzegam, najgorsze, co można zrobić, to wziąć cokolwiek z tego, co dzieje się w tym filmie, na poważnie.

Braciak postawił na nieco zdystansowaną kreację, więcej tu milczy niż mówi, za to całą gamę emocji ma wypisaną na twarzy. Koło niego błyszczą skonfliktowani bracia: Bartosz Bielenia i Piotr Pacek, jednak moim zdaniem ekran zawłaszczył przede wszystkim wzbudzający strach Robert Więckiewicz w roli Rotmistrza Dunina. Dawno na polskim ekranie nie widziałam tylu soczystych postaci.

Ten film to komediodramat, który bardzo przyjemnie się ogląda, bo twórcom udało się umiejętnie dobrać i rozmieścić słodkie i gorzkie elementy. Historia jest ciepła i prowadzi nas w raczej optymistyczne rejony. Ale nigdy nie jest za słodko. Film jest mądry, ale nie przemądrzały, choć dialogi są błyskotliwe i treściwe. I pełno tu bezpretensjonalnego humoru, zarówno słownego, jak i sytuacyjnego. Dawno się w kinie tak głośno nie śmiałam

Przy okazji muszę przestrzec co bardziej wrażliwych widzów, że film nie przejmuje się żadnym tabu, momentami ocierając się wręcz o pornografię. Jedni nazwą go odważnym, inni wulgarnym, nie chodzi tu jednak o sztukę dla sztuki, czy szokowanie widza. Każda scena składa się na spójną historię i dokłada cegiełkę do życia głównej bohaterki. I właśnie to najbardziej ujmuje mnie w tym filmie.

Poprzedni film Emerald Fennell "Obiecująca. Młoda. Kobieta" nie tylko mnie zachwycił, ale też wziął mnie całkowicie z zaskoczenia, co po tylu latach chodzenia do kina niestety nieczęsto się zdarza. Dlatego do następnego dzieła tej reżyserki podchodziłam z wielkimi oczekiwaniami. No cóż. Mamy dopiero styczeń, ale i tak z całym przekonaniem mogę już stwierdzić, że zaliczyłam największy filmowy zawód tego roku.

Humor w tym filmie jest prosty, często wręcz slapstikowy, ale działa. Michael Fassbender ze swoim szczękościskiem jest idealnym wyborem na głównego bohatera. A sam film angażuje od pierwszej do ostatniej minuty, bo po prostu nie można nie kibicować sympatycznym piłkarzom, którym wcale nie zależy na spektakularnym zwycięstwie. Najbardziej pragną strzelić tego pierwszego tytułowego gola i dać radość kibicom

Kino polityczne daje twórcom nieograniczone możliwości w budowaniu intrygujących wątków, tworzeniu barwnych postaci i nagłaśnianiu ważnych i aktualnych problemów społecznych. Do tego zawsze można to uatrakcyjnić dodając romans, albo zbrodnię. Może więc dziwić, że na naszym rodzimym podwórku powstaje tak mało tego typu produkcji. Z drugiej jednak strony, jeżeli efekty miałyby być takie jak w filmie "Polowanie" Pawła Chmielewskiego, to może lepiej, żeby filmowcy zostawili ten gatunek w spokoju.

Postawiono przede wszystkim na przerysowanie i absurdalność wydarzeń, wszystko ma bardzo baśniową, miłą dla oka otoczkę i jasny podział na dobro i zło. Udało się wypracować kompromis tak pożądany w przypadku kina familijnego, dzieci nie pogubią się w meandrach fabuły, a rodzice nie będą się nudzić.

Ten film to wydawałoby się idealny chłopiec do bicia dla każdego recenzenta. Mnie jednak pozytywnie zaskoczył. To oczywiście głupiutka i przerysowana komedia z wątkiem sensacyjnym, ale taka, która gra z widzem fair i dostarcza to, co obiecuje.

Ponoć historycy łapią się za głowę, oglądając ten film, co mnie za bardzo nie rusza. Ewentualne nieścisłości, do których film fabularny ma moim zdaniem prawo, można by spokojnie przełknąć. Co mi przeszkadza, to emocjonalna martwota, obecna niemal w każdej scenie. Dawno nie oglądałam filmu, który zawierałby tak mało treści, ukazując jednocześnie tak wiele wydarzeń.

Niemal każda postać jest papierowa i pozbawiona mocy sprawczej, więc trudno się zaangażować, albo przejąć. Nie oczekuję bynajmniej dramatów egzystencjalnych od komedii świątecznej, ale chociaż jeden trójwymiarowy bohater, który nie czeka bezczynnie aż jego problemy same się rozwiążą, mógłby nadać nieco kolorytu tej bladej, infantylnej do bólu zębów historii, w której tylko ładne widoczki się bronią.

Film jest długi i tak jak pierwszy i drugi akt zachowują odpowiednie tempo, tak końcówka przypomina nieco dopychanie wydarzeń na siłę kolanem, by zmieścić wszystko w niecałych trzech godzinach. To trochę zgrzyta, ale nie psuje przyjemności oglądania.

To oczywiste, że obecnie nie pisze i nie kręci się filmów jak trzydzieści lat temu, bo wszystko idzie naprzód i się zmienia, jednak mam wrażenie, że dawniej nie traktowano tego gatunku, aż tak po macoszemu. Bohaterowie byli sympatyczni, a z ekranu bił humor i co najważniejsze ciepło. Żadnej z tych rzeczy nie dostaniecie w tym filmie.

Jako że za temat wziął się nietuzinkowy reżyser, nie nakręcił standardowej opowieści o złych białych ludziach krzywdzących Indian. Mamy dużo czasu, żeby dogłębnie poznać te koegzystujące zbiorowości, często połączone w rodziny, ich różne podejście do majątku i życia. Jesteśmy świadkami często drastycznych zbrodni, jednak od razu zaznaczam, że nie mamy do czynienia z kryminałem lub thrillerem.

To nie jest na pewno film bez wad, większość z nich wynika z wymuszonej skrótowości. Jednak refleksje odnośnie jakichkolwiek niedociągnięć przychodzą dopiero po seansie. W trakcie trwania filmu można wpaść w trans i dać się porwać tej historii, tak więc jak najbardziej polecam wizytę w kinie.

Film ogląda się dobrze, bo jest przystępny, opowiada o niewydumanych problemach i jednocześnie nie próbuje nikogo zdołować. Reżyserka kręci historię w prosty i nieprzekombinowany sposób i ta dość uniwersalna opowieść na pewno trafi do wielu osób. Moje ewentualne zarzuty biorą się właściwie z moich prywatnych preferencji. Otóż ja nie lubię mieć w kinie wszystko podane pod nos i bez niedopowiedzeń, w czym ten film przoduje. Parę rozwiązań było też dla mnie zbyt łatwych i naiwnych.

Obojętnie, czy nazwać ten film thrillerem szpiegowskim, czy jak wolą twórcy psychologicznym, słowo "thriller" zakłada istnienie stopniowo rosnącego napięcia, którego jednak próżno szukać w tym filmie.

A sam film jest w sumie ciekawy i przyjemny w oglądaniu, jednak przez cały czas nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oglądam jedynie streszczenie i że najwyraźniej będę musiała przeczytać książkę, by w pełni poznać i docenić tę historię.

Zdjęcia kręcone nocą wypadają fenomenalnie. Podobnie jak w przypadku "W ciemności", gdzie "czuć" było kanały, tak samo tu miejsce akcji wypada bardzo wiarygodnie. Jest zimno i beznadziejnie i bez problemu widzowie mogą wczuć się w sytuację coraz bardziej zmęczonych i zdezorientowanych uchodźców. Każda scena z nimi jest jak cios w splot słoneczny. Niejeden widz wyjdzie z kina ogłuszony, bo film obfituje w wiele drastycznych momentów.

Intryga nie jest może zbyt zawiła i trudna do rozwiązania, jednak trzyma się mocno, a co najważniejsze angażuje do samego końca. Jednak to, co mnie najbardziej zachwyca w tym filmie, to sposób, w jaki reżyser i jednocześnie odtwórca głównej roli, wykorzystał miejsce akcji. Pomysł, by akcję przenieść do Wenecji i rozegrać całość w ciągu jednej nocy w odciętym od reszty świata "nawiedzonym" domu, było strzałem w dziesiątkę.

Słowo daję, dawno tak bardzo nie kibicowałam żadnej ekranowej parze, żeby się rozstała. "Najlepsze" jest jednak to, że diagnozując wszystkie nasze narodowe, czy też rodzinne problemy, reżyser nie zawraca sobie głowy ich rozwiązywaniem. Przez to doklejony na ślinę, przesłodzony metafizyczny finał, wypada kuriozalnie.

Podobno wszystko w kinie już było, dlatego warto obejrzeć to dzieło, żeby przekonać się, jak w utalentowanych filmowych rękach, utarte klisze zyskują nowe życie. Fantastyczny film.

Film trwa zaledwie 90 minut, a z ekranu i tak wieje nudą. Matt jeździ po mieście bez żadnej mocy sprawczej, od czasu do czasu wciskając pedał gazu, ale to nie podkręca tempa akcji.

Dla mnie największą gwiazdą tej produkcji jest Ryan Gosling w rol Kena. Wątek tej postaci, traktowanej zazwyczaj po macoszemu jako dodatek do Barbie, przeprowadzono znakomicie. Jest to źródło najlepszego humoru oraz emocji, bo także Ken dochodzi do pewnych wniosków, a sam Gosling po raz kolejny udowadnia, jak wszechstronnym jest aktorem.

Jedną z najprzyjemniejszych chwil w życiu kinomana jest ta, kiedy film, na który czekał z niecierpliwością i wielkimi nadziejami, okazuje się jeszcze lepszy niż przewidywał. Ja tak mam z serią "Mission: Impossible", zieloną wysepką kreatywności kina komercyjnego. Raczej nie wyobrażam sobie, że ktoś, kto ceni profesjonalne, wciągające filmy sensacyjne, mógłby się źle bawić na tym seansie.

Nicolas Cage ma na koncie lepsze i gorsze filmy, ale to z pewnością utalentowany aktor. Tutaj zdecydowanie nie ma z czego lepić i się męczy, a my widzowie razem z nim. Nie ma nic gorszego niż irytujący szwarccharakter, który przynudza. Niby krew się od czasu do czasu leje, a trup się ściele, ale jest to wszystko wtórne, przewidywalne i mało interesujące.

Zawsze zazdrościłam Amerykanom ich sfilmowanej historii, w której potrafią wypunktować wszystkie swoje narodowe błędy i przywary, a jednocześnie stworzyć intrygujące widowisko, które jest po prostu dobrą rozrywką. O stronie realizacyjnej nie będę się rozpisywać, bo oczywistym jest, że przy tej klasy reżyserze jest doskonała. O samym montażu dźwięku, który jest tu pełnoprawnym bohaterem, można by napisać esej. To po prostu profesjonalne i wciągające kino przez duże K i szkoda byłoby je przegapić

Dziwny to film, przypominający nieco monstrum Frankensteina. Gdzieś tam pod spodem czai się kino obyczajowe z paroma trafnymi i bardzo aktualnymi obserwacjami. Jednak film sprzedawany jest jako komedia, więc wszystko to, co można by wziąć na poważnie, zostaje przykryte dużą dawką bardzo niewybrednego humoru, czy wręcz żenady. Każdy kto zdecyduje się na ten seans, musi mieć się na baczności, bo z prawie każdej zaczynającej się subtelnie sceny zostanie brutalnie wyrwany.

Jak na fantazyjne kino przygodowe jest zbyt dołujący i nużący. Jak na dramat o przemijaniu, z kolei zbyt naiwny i powierzchowny. Ogólnie sam seans nie był może jakąś wielką męką, ale z rozrzewnieniem wspominam czasy, kiedy perypetie tego kultowego bohatera oglądałam z entuzjazmem, a nie zniechęceniem.

Mimo szczerych chęci nie byłam w stanie wykrzesać na tyle zaangażowania, by wsiąknąć w ten film. Potrafię wskazać sceny, które mi się podobały, nie mogę też zaprzeczyć, że kilka razy się zaśmiałam, bo zwyczajnie uwielbiam w kinie czarny i suchy humor. Jako całość jednak film mnie kompletnie nie poruszył.

Przy wszystkich swoich zaletach, produkcja ma jednak jedną wielką skazę, której nie sposób zignorować, bo dosłownie kłuje w oczy. Film wygląda okropnie. Nie wiem co się stało, ale są tu sceny, przy których się zastanawiałam, czy do kin nie trafił przez pomyłkę plik z nieobrobionym materiałem. Tak kiepskie CGI w takim filmie jest niedopuszczalne. Scena ze spadającymi bobasami będzie mi się śniła po nocach. Brrr!!

O zaletach filmu można by się rozpisywać w nieskończoność. Od strony technicznej jest to oczywiście majstersztyk. Różne style animacji, które idealnie korespondują zarówno ze sobą jak i z opowiadaną historią to po prostu orgia kreatywności. Każdy kadr z tego filmu można oprawić i powiesić na ścianie. Nie wiem, ile razy trzeba by obejrzeć tę produkcję, żeby wyłapać wszystkie szczegóły i niuanse,

Towarzyszącej mi w kinie siedmiolatce bardzo się podobało, a przykuć takiego szkraba do ekranu na prawie dwie i pół godziny to w końcu nie lada sztuka. A i ja, chociaż moje uczucia względem Arielki sprzed dekad, dawno wyblakły i mimo widocznych niedociągnięć nowej wersji, także spędziłam w kinie miły czas.