Dialogi obrażające inteligencję widza doskonale komponują się z panującą na ekranie beznamiętnością - zarówno w grze aktorskiej, jak i scenografii, jak i ścieżce dźwiękowej, jak i... Ech, starając się doszukać chociaż jednego aspektu umiejącego obronić ten tytuł, można dojść do przykrego wniosku o braku jakichkolwiek czynników odkupienia.

Celowo piszę o filozofii, żeby samemu sobie rozjaśnić dylematy postawione przez Krzysztofa Zanussiego, ale przecież warto docenić także kino. Kino Zanussiego. Specyficzne, drażniące, chropowate.

Od początku do końca męczy swoim moralizatorstwem oraz banalnością. Jest ona zbędna, bo nie wnosi sobą niczego ciekawego do dyskusji na te tematy.