To kolejny przedstawiciel coraz powszechniejszej w ostatnich latach tendencji, by doświadczeni mistrzowie robili filmy w formalnym kluczu przeszłości. Bez pogoni za pragnieniem przymilenia się współczesnej publice i panującym modom. Uderzenie Schradera w czułe struny Ameryki wybrzmiewa dzięki temu tym mocniej, gdyż nadaje opowieści, ponownie napędzanej przez bressonowskie pisanie dziennika, wymiar uniwersalny.