Na rauszu

W trakcie seansu historia może nie łapie jakoś mocno, ale nie zmienia to faktu, że jest to wysoki poziom konstrukcji opowieść, reżyserii i aktorstwa. To świetny materiał do filmowej analizy, bo utkany z niejednoznacznych problemów i nieograniczający się do jasnych wniosków. Vinterberg udanie porusza się między gatunkami i motywami przewodnimi. Ostatnia scena natomiast jest tak genialnym zakończeniem samym w sobie i jednocześnie tak kapitalnie podsumowującą całość, że będę wspominał ją latami.