Nimona

"Nimona" może wydaje się prostą opowieścią o tym jak łatwo można stworzyć z kogoś potwora. Tylko, że im bliżej poznajesz go, przestaje on być potworem. Jednak trzeba chcieć przełamać swoje uprzedzenia i lęki, a nie każdy ma odwagę tego dokonać.

Wizualnie ładna i fabularnie mądra opowieść, która bawi i wzrusza jednocześnie. Choć pozornie pełna wartkiej akcji i humoru, umiejętnie podejmuje również trudne tematy i robi to w bardzo inteligentny sposób, mocno uderzając we wrażliwość widza.

Cała reszta natomiast ma szansę bawić się naprawdę dobrze, bo to piękna wizualnie, interesująca koncepcyjnie, zabawna, pomysłowa, wypełniona akcją, ale też niegłupią treścią, animacja, która pędzi do przodu na złamanie karku, tym bardziej jednak dzięki temu trafia w serce, gdy okazjonalnie przyhamowuje na chwilę żeby skupić się na czymś emocjonalnym.

Zawsze coś zgrzyta, jeśli film, który promuje otwartość, zbyt łatwo dzieli ludzi na dobrych i złych. Twórcom przydałaby się pogłębiona analiza dzieł Hayao Miyazakiego i jego sposobów na przekazywanie słusznych prawd bez naiwnego upraszczania rzeczywistości. "Nimona" ma fajne, bardzo zabawne momenty, efektowny finał o niespodziewanym rozmachu i wzmacnia reprezentację osób LGBT+ w kinie familijnym. Rewolucji jednak nie czyni.

A do tego wszystkiego... jak to się ogląda! Dzięki widowiskowym rozróbom - od szalonego animal attack po monumentalne kaiju - "Nimona" nabiera posmaku wakacyjnego blockbustera. Młodsi widzowie z pewnością docenią kolorową animację, dojrzalsi, słysząc niektóre żarty, będą posyłać sobie porozumiewawcze spojrzenia. Tak właśnie powinno wyglądać kino dla całej rodziny.