Playmobil. Film

Mnie bolało zwłaszcza to, że to nie jest poziom LEGO. Humor bardziej przaśny i nie zawsze trafiony, postacie średnio sympatyczne, problemy banalne. Playmobil. Film to fajna rzecz, ale bez duszy. Komercja.

Jest średniakiem pozbawionym elementu zaskoczenia. Da się to obejrzeć i jest kilka niezłych scen, jednak dla mnie był zbyt przewidywalny, nudny, nieciekawy. Może młodemu widzowi się spodobać, choć pewności nie mam.

Dzieciakom może się spodobać, zwłaszcza tym przywiązanym do klocków. W zalewie propozycji dla młodszych widzów, nawet one jednak stwierdzą, że zasługują na coś lepszego. Starsi mogą się trochę wynudzić, bo tym razem, w tej niby rozrywce dla całej rodziny, nikt o nich nie pomyślał.

Żyjemy w bardzo ciekawych czasach, w których twórcy pokroju Kevina Smitha czy duetu Miller i Lord pukają do wielkich studiów, przynosząc ze sobą pomysł na wprowadzenie jakiejś marki zabawek dla dzieci w nowy wiek. Oczywiście Playmobil nigdy nie zaczynał ekspansji popkultury z tak uprzywilejowanej pozycji jak Lego czy He-man, ale i tak brak podjęcia choćby próby walki z gigantem jest odczuwalny. Do obejrzenia, do zapomnienia.

Z seansu wyjdziecie w głębokim przeświadczeniu, że warto gonić za marzeniami, pielęgnować w dzieciach nieposkromioną wyobraźnię , a także - jakżeby inaczej - kupić do kolekcji nowy zestaw Playmobil. Nie zapomnijcie więc zabrać ze sobą karty do bankomatu.

Ma mocne punkty. Brawurowo parodiuje Jamesa Bonda i filmy historyczne, oferuje też kilka trafionych aluzji do naszej rzeczywistości. Rozczarowuje tym, że nie tworzy żadnej mitologii. Nie oferuje bohaterów, z którymi dałoby się zidentyfikować. Służy jedynie prostej zabawie polanej marketingowym sosem.