Carlito, niewinnie wyglądający chłopak o twarzy anioła, popełnia drobne przestępstwa na ulicach Buenos Aires. Wkrótce po tym, gdy poznaje Ramona, staje się brutalnym mordercą.
- Obsada: Lorenzo Ferro, Chino Darín, Daniel Fanego, Mercedes Morán, Cecilia Roth
- Reżyser: Luis Ortega
- Scenariusz: Luis Ortega, Rodolfo Palacios, Serguio Olguín
- Ostatnia aktywność krytyków: 14 lutego 2019 (wczoraj)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 14 lutego 2019 (wczoraj)
- Premiera kinowa: 1 lutego 2019 (14 dni temu)
- Premiera światowa: 11 maja 2018 (9 mies. temu)
6.8
10.0
0.0
22
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
94%pozytywnych
ocen -
22recenzje
krytyków -
17ocen
krytyków -
16pozytywnych
ocen -
1negatywna
ocena
-
Pełna gracji i świeżości współczesna baśń, liryczne kino zafascynowane wolnością, młodością, estetyką przemocy i nieoczywistą seksualnością. Wpisuje się tym samym w tradycje sięgające co najmniej lat 60. z francuską i japońską Nową falą oraz Nowym Hollywood, zachowując przy tym własną autentyczność i oryginalność. Czyni to z Anioła unikalne dzieło artysty dobrze wiedzącego, co robi i przy okazji piękne kinowe przeżycie.
-
Jeśli planujecie zobaczyć "Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile" oraz "One Upon a Time in Hollywood", dopiszcie dzieło argentyńskiego reżysera do listy obowiązkowych filmów 2019 roku.
-
Przerażająca przy dłuższych oględzinach, ale stłumiona tą całą świadomą maskaradą wizualną przypowieść o mordercy dążącym do wyzwolenia metodami nieakceptowalnymi.
-
Luis Ortega wykorzystuje biografię Pucha, aby opowiedzieć piękny sen o wolności, która tym razem nie posiada jak to zwykle bywało swojej najwyższej z możliwych ceny.
-
Anioł to film w którym przemoc zestawiona jest z pełnymi słońca obrazami I skoczna muzyka, przez co staje się psychodeliczna podróżą przez zbrodnie głównego bohatera, która jednak pozostaje w głowie i zmusza do refleksji znacznie bardziej niż inne dużo mroczniejsze filmy.
-
To film w stylu mistrza z La Manchy: nie tylko sensualny i zaskakujący, lecz także bawi się wyobrażeniami na temat tożsamości seksualnej.
-
Nie ma w "Aniele" miejsca na zbędną ideologizację psychologiczną. Carlos miotany jest przed odruchy zepsucia i stopniowo dąży do autodestrukcji. Pasjonuje go zbrodnia, kieruje się dewizą, że świat należy do artystów i przestępców. Sam jest i jednym, i drugim.
-
Ortega, podobnie jak rodzina Ramóna, zawierzył swoją karierę debiutantowi i wiele na tym wygrał, gdyż Lorenzo Ferro niczym iberoamerykański Ziggy Sturdust zagarnia cały ekran dla siebie, szokując i całkowicie hipnotyzując widza.
-
Retro estetyka i muzyczna uczta daleka jest od poważnego studium umysłu seryjnego mordercy, ale wciąż potrafi bawić i intrygować oderwaniem rozbuchanego ego Carlitosa od rzeczywistości.
-
W filmie Ortegi, którego forma jest jak jego protagonista - spokojna, wyluzowana, niespieszna, choć konsekwentna - na próżno szukać diagnozy zła, co bynajmniej nie jest zarzutem. Reżyser od samego początku stara się podpowiadać widzowi pewne rozwiązania, kierując jego uwagę na tłumiony homoerotyzm młodego mężczyzny, nigdy w zasadzie na głos niewypowiedziany, aczkolwiek sugerowany wyraźnie.
-
Intrygująca i wciągająca historia anielskiego mordercy.
-
Ciepłe kolory, ciekawie zaaranżowane sceny, atrakcyjna warstwa muzyczna, udane odtworzenie Buenos Aires z początku lat 70. To wszystko składa się na przyjemną w obcowaniu formę.
-
Poza wspomnianymi mocnymi stronami filmu, jak gra Ferra i malowniczy, okraszony świetną muzyką klimat filmu, "Anioł" to historia bardzo schematyczna i powierzchowna.
-
Ciekawa biografia jednego z najbardziej kontrowersyjnych zbrodniarzy w Argentynie. Losy Carlosa Puchy oddane są z hollywoodzkim zadęciem: to barwna, widowiskowa i ładnie stylizowana opowieść, dobrze też zagrana przez początkujących aktorów. Brakuje jej niestety psychologicznej głębi i próby zbadania istoty brutalności skrywanej przez bohatera.
-
Choć "Anioł" przywraca historii Puchy pamięć i zmusza do namysłu, to jednak trudno pozbyć mi się wrażenia, że zasłużyła ona na obraz nieco wnikliwszy. Ortega wykonał kawał solidnej roboty - szczególnie rozprężenie klasycznej formy za pomocą nasyconych kolorów i rewii pięknych przedmiotów oraz użycie hitów Pappo's Blues, klasyka argentyńskich list przebojów, dało widzom posmak epoki - lecz wiele wątków potraktował powierzchownie.
-
To trochę tak, jakby Pedro Almodóvar postanowił nakręcić film o argentyńskim seryjnym mordercy, traktując brutalność tak samo, jak wcześniej traktował dotyk.
-
"Anioł" miał potencjał opowiedzieć bardzo ciekawą historię, jednak gdzieś po drodze na etapie scenariusza zgubił kilka elementów, które pozwoliłyby mu się wyróżnić i zachować duszę. Mając tak ciekawą historię i dobrego aktora w roli głównej trochę szkoda zmarnowanego potencjału. Dłużyzny, ślimacze tempo narracji i brak wyrazistości zabiły produkcję Luisa Ortegi.
-
Kłopot leży w tym, że żadna z powyższych interpretacji nie wybrzmiewa naprawdę konsekwentnie, wszystkie wyglądają na dość zdawkowe. Film Ortegi ma w sobie coś z tabloidowej ilustracji - jest mniej od niej krzykliwy, z pewnością, ale wnioski sprowadzają się do stwierdzenia, że umysłu psychopaty nie da się głębiej opisać ani poznać.
-
Obraz, który warto zobaczyć nie tylko dlatego, że został nominowany do nagrody Goya i jest argentyńskim kandydatem do Oscara. I nie tylko dla słodkiej buzi aktora. Niezależnie od nagród to interesujący, klimatyczny film.
-
Nietuzinkowa gra gatunkami kina, zrobiona w estetyce kojarzonej najmocniej z Pedro Almodovarem. W nasyconych - kontrastującymi ze sobą barwami - zmysłowych kadrach, w dopieszczonej scenografii, w oku kamery skupionej często na mikro detalu - czai się coś więcej...
-
Nieco perwersyjna rozrywka i przestroga, by nie wierzyć pięknym buziom.
-
Jest w zbrodniczej odysei Ortegi coś z malowniczego ekscentryzmu Almodóvara, producenta filmu, zaś jeszcze więcej z Tarantino czy Scorsesego - piękni ludzie robią brzydkie rzeczy w rytm przebojowych retromelodii, dialog tnie jak nóż, a walory produkcyjne stoją na najwyższym poziomie. Trudno nie dać się uwieść - mimo wątpliwości etycznych.
