Delphine to poczytna paryska pisarka, która od jakiegoś czasu cierpi na brak weny. Gdy pewnego dnia w trakcie podpisywania książek poznaje tajemniczą kobietę, jej życie zaczyna stopniowo zbaczać z wcześniej wytyczonego toru. Między kobietami rodzi się relacja, która z czasem z przyjaźni zmienia się w toksyczne uzależnienie. Delphine zaczyna tracić kontrolę nad swoim życiem, a wszystko co uważała dotychczas za pewnik, zmienia swe pierwotne znaczenie.
- Obsada: Emmanuelle Seigner, Eva Green, Vincent Perez, Dominique Pinon, Camille Chamoux
- Reżyser: Roman Polański
- Scenariusz: Olivier Assayas, Roman Polański
- Ostatnia aktywność krytyków: 11 stycznia 2019 (1 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 31 stycznia 2019 (16 dni temu)
- Premiera kinowa: 11 maja 2018 (9 mies. temu)
- Premiera światowa: 27 maja 2017 (1 rok temu)
5.5
10.0
0.0
45
Negatywnie oceniony przez krytyków
-
53%pozytywnych
ocen -
45recenzji
krytyków -
32oceny
krytyków -
17pozytywnych
ocen -
15negatywnych
ocen
- Znaleziono 17 recenzji. Wyczyść filtry
-
Trzeba być bardzo odpornym, by "Prawdziwej historii" nie dać się uwieść.
-
Thriller utrzymany w zagadkowym i pełnym niepewności klimacie. Intryguje i trzyma w napięciu do ostatnich minut. Oryginalne osobowości, które budzą sprzeczne emocje, zapewniają niezapomniane wrażenie - tak jak fenomenalna Eva Green.
-
W tym doskonale zagranym i zaskakująco ironicznym thrillerze znów odkryjemy ulubione motywy reżysera, odniesienia do reszty twórczości oraz silne, kobiece bohaterki. I mimo że całość pachnie trochę naftaliną, a dziury logiczne są wielkości księżyca, to zachowajcie spokój - nigdy nie mieliśmy prawa zamawiać samych arcydzieł.
-
Niewątpliwe film dobry, jednak brakuje mu silnego i mocniej zaakcentowanego zakończenia. Polański odwołuje się do znanych i bardzo lubianych przez siebie motywów, takich jak tajemnica, osamotnienie, osaczenie czy dosyć silne sylwetki kobiece, ale dozuje nam emocje trochę oszczędniej niż w swoich poprzednich, kultowych już dziełach.
-
Nic rewolucyjnego, ale jest stylowo i ironicznie.
-
Choć adaptacja powieści Delphine de Vigan należy do słabszych filmów Polańskiego, to i tak lśni w gatunku "psychologiczny thriller". Niemniej jednak jest to światło odbite.
-
Mimo momentów zahaczających o miano bycia widowiskiem średnim i nie zapadającym w pamięć zdecydowanie wychodzi obronną ręką przy pomocy czujnego oka reżysera i dopieszczenia warstwy wizualnej. Oczywiście, mógł to być film lepszy - krótszy, bardziej magnetyczny i lepiej wyreżyserowany, zwłaszcza w kwestii balansu między głównymi bohaterami - ale w obecnej formie to i tak dobra rozrywka i coś, czym warto się zainteresować.
-
Sprawnie zrealizowany film, który ukazuje nam świetną pracę rzemieślniczą, ale zawodzi pod względem treści i przekazu.
-
Nie wykorzystuje w pełni drzemiącego w nim potencjału poprzez źle wyważony scenariusz, ale wciąż ogląda się go przyjemnie za sprawą świetnych ról oraz solidnej reżyserii Polańskiego.
-
Wielka szkoda bo był tu potencjał na świetne rzemiosło. Mimo wszystko warto ten film polecić, w multipleksach nie znajdziecie teraz lepszego filmu rozrywkowego.
-
Roman Polański nie zdyskwalifikował siebie, swojego wyczucia i talentu tym filmem! Nie wiem, czy nawet można to nazwać jakimś wielkim potknięciem. Po prostu - zrobił to co zawsze, to co umie najlepiej, trochę z bumelanctwem i bez dbałości, z poczuciem małego zaangażowania jego, a tym samym naszym w historię.
-
Nie czytałem książki, na której bazowany jest film, ale nie da się odegnać przeczucia, że dostaliśmy u Polańskiego coś uproszczonego do potrzeb gatunkowych. Otwierająca scena podpisywania autografów obiecywała więcej, niż dostajemy. Relacje twórcy z odbiorcami oraz proces twórczy niby są tematami, ale reżyser skupia się za bardzo na utrzymywaniu niepokojącego nastroju - i jakoś to wszystko trywializuje, choć przy tym czyni całkiem łatwostrawnym gatunkowcem.
-
Prawdziwą historię trudno zaliczyć do jego najlepszych dokonań, ale wciąż jest to obraz, który warto zobaczyć szczególnie dla popisowej kreacji Evy Green.
-
Roman Polański utkał swoją opowieść z barwnych nici, które dopiero w finale tworzą dobre wrażenie. Całość może przyprawić o gęsią skórkę, zaskoczyć rozwiązaniem i dać pole do rozważań, choć poszczególne elementy pozostawiają wiele do życzenia.
-
Złożony na podstawie sprawdzonych schematów, które jednak nie wystarczą, aby zadecydować o jego jakości. Nieczytelna dynamika narracji, toporny scenariusz przywodzący na myśl do bólu poprawne filmowe adaptacje znanych powieści oraz związane z tym ograniczenie potencjału aktorskiego produkcji to główne grzechy, jakie legendarny reżyser popełnił podchodząc do realizacji niniejszego projektu.
-
Jest obrazem bardzo sprawnie nakręconym, jednak raczej efekciarskim niż efektownym. Można by powiedzieć, że jego prawdziwy autor to Francois Ozon, a nie Roman Polański, ale byłoby to zbytnie poddanie się logice filmu.
-
Dzieło tylko poprawne, bezpieczne i nieodkrywcze - a momentami nawet tandetne i wybrakowane. Owszem, mogłoby być ciekawe, ale często nie jest.
